Predsjednik Srpskog pokreta obnove Vuk Drašković objavio je u sebijanskom listu Danas svoje viđenje rusofilije kod Srba, njene uzroke, te sve to povezao sa “borbom za večna ognjišta”, parolom uz koju su počinjeni najveći zločini na Balkanu nakon drugog svjetsdkog rata.
Njegove stavove o srpskoj rusofiliji prenosimo u cijelosti.
– Devetog marta 1991, u temeljima svojim tresla se država Jugoslavija, a pucnji u Hrvatskoj najavljivali su tragediju svih u velikoj zemlji od Alpa skoro do Soluna.
Gde smo danas, 32 godine kasnije?
Slovenija i Hrvatska su članice EU i NATO alijanse. U NATO savezu su i Crna Gora i Makedonija, a EU je i njima strateški cilj. Pola BiH želi i u EU i u NATO, a druga polovina (Republika Srpska) to neće.
Civilizacijski sunovrat
A gde je Srbija, najveća država u negdašnjoj jugoslovenskoj federaciji?
Srbija još ne zna ni gde su joj državne granice. Antinatovske, antiameričke i antizapadne strasti ubedljive većine njenih građana možda su i veće nego u Severnoj Koreji ili Iranu. Podrška zločinu nad Ukrajinom manja je u Rusiji nego u Srbiji.
Kada je i kako započet istorijski i civilizacijski sunovrat pobedničkog naroda koji je bio stožerni tvorac Jugoslavije 1918. i miljenik demokratskog sveta?
Devetomartovska pobuna 1991. detektovala je vinovnike tragedije. Srpski pokret obnove, tada vodeća stranka opozicije, sazvao je Devetog marta 1991. demonstracije za oslobađanje TV Beograd, TV Bastilje, glavne propagandne trovačnice srpskog naroda, fabriku ratnohušačke histerije, podrumske mržnje i neistina o zbivanjima u državi.
A nedeljnik Srpska reč pucao je u srce režima Slobodana Miloševića. U tesktu Šta hoće generali, razotkriveno je da su, u tajnom dogovoru sa maršalima i generalima KGB i Sovjetske armije, koji su pripremali puč protiv Mihaila Gorbačova i njegove glasnosti i perestrojke, generali JNA i Udbe, iz vojnih magacina u Rusiji i Ukrajini, naoružavali Tuđmanove paravojne formacije, a istovremeno iz svojih skladišta delili oružje Srbima u Hrvatskoj.
Režirali su rat, da bi, kad staljinisti povrate vlast u Moskvi, pozvali Crvenu armiju da ugasi taj rat i uspostavi poredak kakav je bio pre 1948, pre raskida bratstva sa Staljinom!
Miloševićeva supruga je bila glavni ideolog ove krvave zavere. Srpska reč je, na naslovnoj strani, objavila njenu fotografiju sa impresivnim Staljinovim brkovima!
Ti brkovi i tekst Šta hoće generali bili su udarni razlog podivljalog besa zaverenika za restaljinizaciju države. Devetog marta, na goloruke demonstrante na beogradskom Trgu republike, Trgu slobode, uputili su više od deset hiljada policajaca, oklopne transportere, vodene topove, polubojne otrove, konjicu, dresirane pse, a uveče i tenkove JNA.
Neočekivani i spartanski otpor pobunjenika pokrenuo je i studente, zatresla se sva Srbija.
Proročke riječi
TV Bastilja biva oslobođena, svi pohapšeni demonstranti pušteni su iz zatvora, ministar policije podnosi ostavku, propada i plan Slobodana Miloševića da staljinistički generali JNA zavedu vojnu upravu nad Jugoslavijom!
Deveti mart je otvorio kapije velike nade. Svih petnaest članica tadašnje Evropske zajednice saopštavaju da jugoslovenska federacija mora da opstane i da niko neće priznati najavljene secesije Slovenije i Hrvatske.
Američki državni sekretar Džejms Bejker stiže u Beograd da „moli, podmićuje i preti“, kao je sâm izjavio. Nudi poklon od pet milijardi dolara za brzo uspostavljanje demokratskih institucija u državi.
I daje najčvršće garancije da će SAD podržati ubrzano članstvo Jugoslavije u Evropskoj zajednici i NATO alijansi!
Milan Kučan, tada predsednik Slovenije, kaže Bejkeru: „Nudite nam iluziju, put u Evropu i NATO je blokiran, jer su Srbija i generali JNA strateški protiv Zapada!“
Pokazaće se da je izgovorio proročke reči. Predsednik Srbije, staljinizmu zavetovani generali Vojske i moćna hidra Udbe, fanatičnog ogranka KGB, nadali su se puču u Moskvi i dosipali benzin na žarišta rata u Hrvatskoj.
Te autiste, mentalno zaglibljene u poredak staljinističke diktature, razgoropadio je poraz moskovskih pučista, kontraudar Borisa Jeljcina, zabrana Komunističke partije Sovjetskog Saveza i, uskoro, i dogovoreni i mirni raspad te imperije.
Obnovu staljinizma preimenovali su u odbranu „srpskih ognjišta“, tenkove pokrenuli na Vukovar, granatirali Dubrovnik, ubrzo ratni požar preneli i u Bosnu i Hercegovinu…
Spisku zapadnih neprijatelja, koji nisu podržavali njihovu „odbranu srpskog naroda od genocida“ pridodata je i Rusija Borisa Jeljcina. Pijanac, lopuža, izdajnik pravoslavlja, sluga Vatikana i Vašingtona – grmela je propagandna artiljerija Staljinu odanih generala, Udbe, golootočana, vladika srpske crkve, akademika, pesnika, nostalgičara za razbojničkom Crnom rukom Apisovom, koji su proklinjali kralja Aleksandra, tvorca Jugoslavije.
Osim u Dejtonu 1995, odbijali su sve mirovne planove EU, SAD i Rusije. Odbacili su plan „Z-4“ po kome su Srbi u nezavisnoj Hrvatskoj dobijali državu u državi.
Pocepali su i plan iz Rambujea, po kome je Kosovo sticalo status suštinske autonomije za albansku većinu, ali u granicama države Srbije. Izabrali su rat sa NATO alijansom, potpisali kapitulaciju i proterivanje države Srbije sa Kosova…
Opčinjenost Rusijom
Prvih nekoliko godina ovoga veka, ni Rusiju Vladimira Putina, Jeljcinovog naslednika, nisu smatrali prijateljem. Anatemisali su partnerstvo Rusije sa Evropom i Amerikom. Vladimir Putin je u Beogradu dočekan sa suzama radosnicama kad se okrenuo protiv Zapada, kad su KGB-ovski siloviki u Kremlju proklamovali obnovu sovjetske imperije, kad u krenuli da podižu spomenike Staljinu, kad je KGB počeo da puni tamnice „izdajnicima“ i da ubija vođe opozicije i prozapadne pobunjenike, a sveštenici ruske crkve blagosiljali raketu Sotona, usmerenu ka Vašingtonu…
Ne može biti ničeg ni anticivilizacijskog ni antiistorijskog u posebnim osećanjima Srba prema ruskom narodu. U Rusiju Mihaila Gorbačova i Borisa Jeljcina, kao i u Rusiju Vladimira Putina, u prvim godinama njegovog predsednikovanja, i ljudi sa Zapada odlazli su kao na duhovno hodočašće i posmatrali kako se Rusi, raskopčane duše, raduju slobodi.
Tragedija i Srbije i srpskog naroda uzrokovana je opčinjenošću Rusijom logorom, Rusijom tamnicom, Rusijom okupatorom i razbojnikom, Rusijom odmetnutom od Evrope, od sebe. Srbija je zarobljenik, vernik, samo te Rusije, već duže od tri decenije.
Histerična putinofilija u današnjoj Srbiji i restaljinizovana i agresorska današnja Rusija sijamski su blizanci.
Iz Moskve traže da Srbija odbaci evropsko-američki plan o Kosovu, i da čeka poraz, smrt Ukrajine.
Ove godine u Kijevu, dogodine u Prizrenu!
Ovaj krvavi plan obelodanjen je u Beogradu.
Nema ni protesta ni eksplozije gneva kao Devetog marta 1991. Srbija razuma spava. Kako je probuditi? I hoće li se probuditi?, napisao je Drašković u tekstu objavljenom u Danasu.
