Preveo: Abdullah Nasup
Već više od sedam decenija, cionistički aparat ubijanja ne prestaje da radi; svaka palestinska generacija krvlju, protjerivanjem i uništenjem plaća cijenu svog postojanja.
Ovo nije samo rat za okupiranu teritoriju, već sveobuhvatan projekat iskorjenjivanja Palestinaca, projekat koji smatra da je postojanje Palestinaca samo po sebi zločin.
Danas, u ratu istrebljenja nad stanovnicima Gaze, okupaciona sila više ništa ne skriva: ministri traže nuklearno oružje, generali govore o ubijanju pedeset hiljada ljudi odjednom, a školski programi uče djecu da je Palestinac „teroristički projekt“ koji treba uništiti u korijenu.
Nakba je kontinuirani projekat, a istrebljenje Palestinaca u cionističkoj logici nije reakcija nego čvrsta doktrina, koja se propagira kroz obrazovni sistem, vjerske institucije i političko djelovanje.
Istrebljenje Palestinaca u cionističkoj logici – „Potrebno je da se Palestincima konstantno ponavlja Nakba“
Prema izraelskom historičaru Ilanu Papou, cionistički pokret je rasistički kolonizatorski projekt ukorijenjen u evropskoj kolonijalnoj misli, zasnovan na ideji rasne superiornosti i opravdavanju istrebljenja „neciviliziranih“ naroda, podržan širokom zapadnom propagandom, uključujući i kršćanski cionizam. On u svojoj knjizi Etničko čišćenje u Palestini (2006) otkriva da događaji iz 1948. nisu bili običan rat, već planski projekat protjerivanja Palestinaca i uništavanja njihovih sela, naglašavajući da je Nakba bila planski provođena i da je ona posljedica doktrine etničkog čišćenja, a ne slučajan incident.
Egipatski sociolog Abdel Wahab el-Messiri, u svom djelu Cionistički projekat: kritički pogled, vidi cionizam kao isključivi kolonizatorski projekat, izražen kroz slogan „Zemlja bez naroda za narod bez zemlje“, koji negira postojanje Palestinaca kao prvi korak u opravdavanju njihovog iskorjenjivanja.
Palestinski mislilac Edward Said u Pitanju Palestine (1979) ističe da je cionizam stekao legitimnost na Zapadu predstavljajući sebe kao pokret modernizacije, dok su Palestinci, prikazani kao zaostali, prepreka, te je, stoga, nasilje nad njima opravdano, pa čak i nužno za postizanje „napretka“.
Izraelska vojna doktrina zasniva se na kolektivnoj kazni i preventivnom odvraćanju kroz šokantno zlostavljanje Palestinaca i uništavanje njihove imovine, što se jasno vidi iz izraelskih izjava i politika od 1948. do danas, gdje se „ponavljanje Nakbe“ koristi kao metoda za suzbijanje svakog palestinskog otpora i za održavanje njihove konstantne inferiornosti i potčinjenosti.
Rat istrebljenja nad pojasom Gaze
Od početka rata u Gazi, od oktobra 2023. godine, vođe okupacione sile i članovi vlade Netanyahua pozivali su na upotrebu maksimalnog nasilja, uključujući aluzije na korištenje nuklearnog oružja protiv gusto naseljenog pojasa Gaze i potpuno uništenje njegove infrastrukture kako bi se Palestincima nametnulo prisilno iseljenje.
Netanyahu je koristio ekstremno religijski govor, upoređujući sukob s biblijskim ratom protiv „Amelićana“, nazivajući Palestince „sinovima tame“, a Izraelce „sinovima svjetlosti“, aludirajući na proročanstva koja opravdavaju pretjerano nasilje i istrebljenje.
Izraelski parlamentarci, uključujući članove Likuda, javno su pozivali na „uništenje Gaze“ i stvaranje „nove Nakbe“ još strašnije od one iz 1948. godine, dok je izraelska ambasadorica u Velikoj Britaniji isticala potrebu rušenja svih civilnih objekata, uključujući škole i džamije.
Izjave bivših i sadašnjih izraelskih lidera, poput bivšeg ministra odbrane Yoava Galanta, koji je Palestince nazivao „ljudskim životinjama“, i generala Giora Eilanda, koji je pozivao na „neviđenu humanitarnu katastrofu“, otkrivaju namjeru da se glad i protjerivanje koriste kao ratna oružja.
Ekstremizam je dosegao nivo gdje su aktivisti i zvaničnici, poput poslanice Revital Gutliv, pozivali na upotrebu „oružja Sudnjeg dana“ – nuklearnog oružja protiv Gaze, u otvorenom govoru koji poziva na masovno istrebljenje pod sloganom „obnova časti i sigurnosti Izraela“.
Ono što je otkriveno u audio zapisu pripisanom bivšem šefu vojne obavještajne službe Aharonu Halifi, gdje se poziva na „ponovljenu Nakbu“ i „ubistvo 50.000 Palestinaca u Gazi kao lekciju za buduće generacije“, nije samo lapsus, već odražava sistemsku strategiju kolektivnog nasilja kao instrumenta kontrole i odvraćanja, potvrđujući istrebljivačku prirodu izraelske politike prema Palestincima.
„Ubijanje stanovnika Gaze nije dovoljno“
Tokom rata, izraelski ministar finansija Bezalel Smotrich stalno je negirao postojanje palestinskog naroda i otvoreno pozivao na izgladnjivanje stanovnika Gaze i potpuno uništenje pojasa, rekavši: „Treba otvoriti vrata pakla nad Gazom, i nećemo ostaviti ni kamen na kamenu.“
Zamjenik predsjednika Kneseta, Nesim Fatouri, svojim izjavama je iskazao jasnu naklonost istrebljenju, pozivajući na „spaljivanje cijele Gaze zajedno sa njenim stanovnicima“ i „brisanje pojasa s lica zemlje“, u govoru kojim je vojsci naređivao trenutnu akciju.
Izraelski ministar za kulturnu baštinu Amihai Eliyahu također je prešao sve granice kada je dvaput pozvao na upotrebu nuklearnog oružja protiv Gaze, smatrajući da „ubijanje stanovnika nije dovoljno“, već da se moraju osmisliti načini „bolniji od same smrti“.
Dok je ministar unutrašnje bezbjednosti Itamar Ben-Gvir insistirao na zabrani bilo kakve humanitarne pomoći Gazi, izjavljujući: „Nećemo dopustiti da ni jedna kap pomogne dok stanovnici ne kleknu moleći“, uz tvrdnju da „u Gazi nema nevinih“.
Lider stranke „Zehut“, Moshe Feiglin, pozvao je na ubijanje sve djece Gaze, smatrajući ih „neprijateljima“, tvrdeći da su potpuna okupacija i totalno istrebljenje jedino rješenje.
Ove izjave nisu izolovane, već odražavaju sistemsku politiku opravdavanja ratnih zločina i masovnog istrebljenja.
Ove izjave predstavljaju samo mali dio onoga što su izrekli lideri okupacione sile, političari, pisci i mislioci, pozivajući na rat istrebljenja protiv Palestinaca, uključujući uništavanje infrastrukture i ubijanje civila — djece, žena i staraca — tako da se potpuno zatru ljudski životi, kamen i drveće, odnosno svaki trag postojanja Palestinaca.
Doktrina istrebljenja Palestinaca kroz obrazovni sistem
Izraelska djevojka u izjavi blizu Gaze otkrila je dubinu ekstremizma u izraelskom društvu, rekavši: „U ratu treba uništiti potomstvo neprijatelja“, što pokazuje kako obrazovni sistem proizvodi generacije koje u Palestincu ne vide čovjeka.
Lingvistkinja sa Hebrejskog univerziteta, Nurit Belid-Ilhan, u svojoj studiji pod nazivom Palestinci u školskim udžbenicima u Izraelu pojašnjava da izraelski nastavni planovi pripremaju učenike da budu poslušni vojnici, a Palestinci se u udžbenicima prikazuju kao „problem“, a ne kao ljudsko biće, slično kao u nacističkom obrazovanju.
Analizom izraelskih školskih udžbenika, istraživačica pokazuje da su mape i obrazovni sadržaji potpuno lišeni spomena bilo kakvog postojanja Palestine ili Palestinaca, dok se arapski gradovi prikazuju samo kao „nejevrejske zone“.
Palestinci se u izraelskim udžbenicima isključivo prikazuju kao teroristi, čime se učenicima opravdava politika represije i ubijanja, usađujući percepciju neprijatelja od najranijeg djetinjstva.
Prema istraživaču Ismailu Abu Saadu, izraelski obrazovni sistem je dizajniran da učvrsti cionizam kao apsolutnu istinu, prikazujući Arape kao demografsku i sigurnosnu prijetnju koju treba kontrolisati.
Istraživačica Maya Wind također naglašava da je izraelska akademska zajednica historijski učestvovala u kolonijalnom projektu, i da su univerziteti doprinijeli opravdanju palestinskog protjerivanja i stvaranju etnički „čiste“ jevrejske države.
Izvor: Arabic Post
