Pripremio: Semir Imamović
Prema izvještaju Sirijskog opservatorija za ljudska prava, objavljenom u srijedu, u dosadašnjim borbama između jedinica IDIŠ-a i domaćih revolucionarnih snaga, poginulo je 3.300 ljudi. Izvještaj je obuhvatio period od 3. januara do 25. februara, dakle nepuna dva mjeseca. Kao najčešći uzroci smrti/pogibije, u Izvještaju, navode se autobombaški, samoubilački i napadi improvizovanim eksplozivnim napravama, kao i direktni vojni okršaji između IDIŠ-a i domaćih boraca u pokrajinama Halep, Rakka, Idlib, Hama, Homs, Dir Zur i El-Hasekeh. Izvještaj, također, precizira da je tokom sukoba poginuo 281 civil, 924 pripadnika IDIŠ-a i 1380 revolucionara, dok se pripadnost, oko 700 ubijenih vojnika, još uvjek utvrđuje, obzirom da i jedna i druga strana nastoji maksimalno sakriti stvarne ljudske gubitke u svojim redovima. Nema sumnje da najveću odgovornost za ovu sramnu i poražavajuću međumuslimansku krvavu bilansu snose učenjaci, misionari i tzv. eksperti za džihad, koji svoja isključiva, ekstremna i iracionalna tumačenja i interpretacije kur'anskih i hadiskih tekstova, umotana u celofan ”istinskog džihada”, ”pravovjerništva” i ”borbe za uzdizanje Božije riječi i uspostavu Božijeg zakona na zemlji”, pokušavaju nasilu nametnuti kao jedinu apsolutnu istinu, ne razmišljajući nijednog momenta o mogućim negativnim posljedicama koje njihove ”fetve” proizvode na terenu, ma kakve i kolikih razmjera one bile. Ukoliko se neko usprotivi takvom njihovom tumačenju vjerskih propisa, ili im pokuša ukazati na grešku, iz najplementijih pobuda, kao što je to uradio šejh Muhajsini, poznat kao ”šejh mudžahida”, koji je u vezi s tim izdao i poseban proglas, koji ustvari predstavlja njegovu ličnu zabilježku sa terena i njegovo lično osvjedočenje i iskustvo s takvim tumačenjem, spremni su ga, istog momenta, proglasiti plaćenikom, izdajnikom, otpadnikom, neprijateljem ummeta i dosuditi mu smrtnu kaznu ”po hitnom postupku.” Njihovo djelovanje, kojeg lažno nazivaju džihadom, zapravo se pretvorilo u svoju suprotnost – borbu protiv džihada i mudžahida i svega svetog kod muslimana, svim sredstvima i resursima, baš kao što se poziv njihovih haridžijskih predaka (haridžije su sljedba koja je, zbog krivog tumačenja propisa o imametu – islamskoj vlasti, napustila muslimansku zajednicu i proglasila se jedinim autentičnim zagovornicima i sljedbenicima istine), iz vremena vladavine četvrtog pravovjernog halife, Alije, radijallahu ‘anhu, na dosljednu primjenu Božijeg zakona, pretvorio u pobunu protiv istog tog zakona, kada je od njih ozbiljno zatraženo da se povinuju presudi arbitražnog tijela, kojeg su sačinjavali ugledni ashabi s Alijine i Mu'avijine strane, ma kakva ona bila. Svo vrijeme su se krili iza kur'anskog prinicpa ”La hukme illa lillahi” /”Sud pripada jedino Allahu”, no kada su taj princip trebali primjeniti na sebi, pribjegli su novoj lukavštini, optuživši Aliju, da im je umjesto Allahovog suda podmetnuo ljudsku arbitražu, što im je trebao biti dovoljan razlog da sve one koji su prihvatili arbitražu, zajedno sa Alijom, proglase nevjernicima i tako vješto izbjegnu suđenje za sva zlodjela koja su počinili. Nešto slično se ovih dana dešava u Siriji: s jedne strane imamo apsolutnu većinu mudžahida koja prihvata formiranje nezavisnog šerijatskog sudskog tijela, sastavljenog od islamskih učenjaka i stručnjaka, koje bi ispitalo sve slučajeve kršenja kodeksa islamskog ratovanja u sukobima između lokalnih mudžahidskih jedinica i IDIŠ-a, dok vojni i vjerski autoriteti IDIŠ-a to kategorički odbijaju. I to bi trebao biti jedan od pokazatelja na čijoj strani je istina, i ko uistinu želi obustavljanje međumuslimanskih sukoba a ko ih inicira i raspiruje. Zar to nije bježanje od Božijeg suda, kojeg navodno zagovaraju?
