Piše: Ramiz Hodžić
Zapošljavanje Banjalučanina Gorana Dakića na sarajevskom portalu Klix najvjernije pokazuje koliko se Sarajevo pretvara u ono što je bilo prije rata – slijepo i naivno da vidi i prepozna svoje mrzitelje. Redakcija Klixa primanjem u svoje redove ovog novinara ponizila je patnje i žrtve Sarajeva koje su mu tokom rata priredili njegovi mrzitelji.
Na Facebook profilu Gorana Dakića bestidno stoje velikosrpski stihovi u kojima se iskazuje mržnja prema Sarajevu: “O, Bože, koliko sam zamrzeo Sarajevo, lepi grad nad kojim se prolećno nebo nesigurno klima, bolesnik koji širi nesnošljiv smrad govori poslednju želju: smrt Srbima. Nikada neću zaboraviti Sarajevo, zimsku bajku i njen kraj u krvi martovskih svatova, rahitične starce koji psuju srpsku majku…!
Novinar Klixa prenosi i stihove koji za poruku imaju da Radovan Karadžić ne može biti uhapšen, da on živi u mnogim njegovim poštovaocima: “Oj, Evropo, gomilo gova*a, čuj šta veli poeta usmeni: ti uhvati lažnog Radovana, onaj pravi krije se u meni.”
Nije Dakić samo iskazivao svoju mržnju prema Sarajevu i ljubav prema Radovanu Karadžiću prenoseći stihove drugih autora, nego se i sam potpisao ispod nekoliko sramnih konstatacija. U tekstu kojeg je objavio na portalu frontal.rs pod naslovom “AUBL: Tompson nadahnuće profesorima”, krtikujući što se na Akademiji umjetnosti u Banjaluci vježbe za studente izvode prikazom i analizom Tompsonovog spota, Dakić je ustvrdio da je “društvo u Banjoj Luci nepremostivo civilizacijski liberalnije, čak i od intelektualnih elita u Zagrebu i Sarajevu, a o prostom puku da ne govorimo”. Dakić je zaboravio da je u Banjaluci srušeno 16 džamija, da se u tom gradu u miru, 2001. godine, okupe hiljade građana koji rušilački i varvarski atakuju na postavljanje kamena-temeljca za obnovu džamije, a pri tome pogine jedan Bošnjak i bude na desetine povrijeđenih, skrnavi se ovo mjesto puštanjem svinje u dvorište i zapali se nekoliko autobusa! Podsjetimo Gorana Dakića da je “od Sarajeva civilizacijski liberalnije društvo” u Banjaluci izmjenilo nazive naselja u kojima su uglavnom živjeli Bošnjaci pa je Mejdan postalo Obilićevo, Budak je postao Lazarevo, a Gornji Šeher su nazvali Srpske Toplice.
U tekstu “Ni Emira, ni Kusturice” na portalu frontal.rs Dakić je za opis reakcije Sarajeva na omalovažavanje ovog grada u režiji Emira Kusturice skovao uvredu rekavši da to radi “radikalno orijentisana sarajevska čaršija”!
Kroz Dakićeve književne i novinarske iskaze provejava ljubav prema Republici Srpskoj i Radovanu Karadžiću, a mržnja prema Sarajevu i njegovom puku i to, realni budimo, nije nikakvo iznenađenje za one koji RS ne doživljavaju kao genocidnu tvorevinu, ali je čudno i neprihvatljivo kada se takvima da posao usred Sarajeva umjesto djeci šehida i poginulih boraca, umjesto onima čiji su očevi Sarajevo branili od umobolnih pjesnika koji su pisali, pjevali i ratovali protiv tog divnog grada. Ali, za to ne mare na Klixu.
Sarajevo je opet postalo slijepo i naivno!
