Na vojničkom groblju Megdan u Višegradu obilježen je Dana ruskih dobrovoljaca u znak sjećanja na ruske plaćenike koji su poginuli tokom agresije na Bosnu i Hercegovinu.
Na spomenik, na kojem je uklesano 37 imena poginulih ruskih plaćenika , cvijeće je položio ministar rada i boračko-invalidske zaštite Republike Srpske Duško Milunović, načelnik opštine Višegrad Mladen Đurević, predstavnici Boračke organizacije Višegrad i Udruženje građana srpsko-ruska zajednica “Zavjet”.
Dan ruskih dobrovoljaca uvršten je u kalendar značajnih istorijskih događaja Republike Srpske.
Podsjetimo, Tužilaštvo Bosne i Hercegovine (BiH) saopštilo je da je formiralo predmet na osnovu prijave udruženja „Žena žrtva rata“.
U redovima Vojske RS tokom agresije na BiH od 1992. do 1995. godine ratovalo je oko 700 ruskih državljana, a 37 je poginulo.
Ko su bili ruski ‘psi rata’ u BiH
Podaci o djelovanju Rusa prikupljeni su najprije praćenjem radio-veza agresora, a vremenom su obavještajni organi ARBiH-a dolazili i do zaplijenjenih dokumenata i konačno do živih, zarobljenih plaćenika. Tako se došlo i do strukture i identiteta ruskih kadrova. I ne samo ruskih.
Instruktori, komandosi, padobranci…
U jurišne jedinice VRS-a raspoređivani su vrhunski obučeni i iskusni plaćenici, najčešće ruski veterani iz Afganistana ili Čečenije. Bilo je tu komandosa, padobranaca, tenkista…, i takvi su korišteni na najtvrđim uporišnim tačkama na bojištu za probijanje linija ARBiH tokom ofanziva npr. na Teočak, Olovo, na posavskom koridoru i vrlo često na dijelu sarajevskog bojišta na brdu Žuč. Na sarajevskom bojištu se često na radio-vezama pojavljivao potporučnik Bikov koji je komandovao tenkovskim snagama, a kapetan Mihail Postihamov komandovao je specijalnom jedinicom u Posavini.
VRS je često prepuštala Rusima upravljanje artiljerijskom vatrom i raketnim sistemima te se na vezama u rejonima Zavidovića, Teočaka, Bihaća, Ozrena…, bilježila komunikacija na ruskom jeziku.
Posebno su bili zanimljivi plaćenici Rumuni. Veliki broj njih bili su bivši pripadnici službe „Sekuritatea“, nekad u službi Nicolaea Ceausescua i oni su smatrani vrhunskim profesionalcima. U ljeto 1993. tokom srpske ofanzive na Žuč iznad Sarajeva najžešće i najupornije napade na položaje ARBiH izveli su upravo oni. Tada su na njima prvi puta viđeni dugi, pancirni mantili, a neobična upornost i „hrabrost“ u napadu kasnije je rasvijetljena otkrićem da su svi bili pod uticajem narkotika. Osim na tom bojištu, vrlo često su iznad Sarajeva Rusi boravili u jedinci četničkog vojvode Slavka Aleksića na Jevrejskom groblju.
Drugi tip plaćenika bili su instruktori. Igor Vasiljevič Guskov bio je ruski veteran iz Afganistana i on je tokom rata držao obuku srpskim specijalcima u kasarni u Bijeljini. Iz dokumentacije srpskih jedinica zaplijenjene u napadima pripadnika 1. korpusa ARBiH tokom borbi 1995. godine saznalo se da su visoki ruski oficiri čina majora i pukovnika držali stručnu nastavu, kurseve za pripadnike vojnih obavještajnih organa. Dosta je dokumenata koji govore o ruskim instruktorima za raketna i navođena oruđa (na Manjači, Majevici, Višegradu…).
Ipak, najveći broj plaćenika bili su obični vojnici, angažirani kao „topovsko meso“ u pješadijskim borbama, ali i kao izvršioci najtežih zločina prilikom upada u nesrpska naselja. O grčkim plaćenicima, koji su pod zastavom Grčke umarširali u razorenu Srebrenicu, već je dosta govoreno. Njihova uloga u vojnom smislu bila je minorna, ali je njihovo vjerovatno učešće u zločinu, i uopće činjenica da su u Grčkoj uz prećutni pristanak vlasti regrutirani dobrovoljci za rat u BiH, trajno bacila sjenu na odnos Atine prema BiH.
Ratovalo 10.000 plaćenika
Vojne procjene o strancima raspoređenim u manje jedinice VRS ukazivale su da je u raznim periodima broj varirao od nekoliko stotina do 2.500 plaćenika, ali je sveukupno od 1992. do 1995. godine na bojištima širom BiH ratovalo blizu 10.000 stranaca, samo u redovima VRS-a.
Naravno, stranaca je bilo i u ARBiH i HVO/HV-u čiji su karakter djelovanja, motivacija i status bili nešto drugačiji, o čemu ćemo više govoriti drugi put. U svakom slučaju, zvanično priznanje vlasti RS-a da je na strani VRS-a ratovalo oko 700 stranih plaćenika tj. „dobrovoljaca“ te da ih je poginulo samo 37 – daleko je od istine. Brojčano minoriziranje služi prikrivanju stvarnog obima učešća boraca iz Rusije i uloge ove države.
Najveći broj plaćenika bili su obični vojnici, angažirani kao „topovsko meso“ u pješadijskim borbama
Samo na spomeniku na groblju u Višegradu upisano je 37 imena. Ima ih u groblju u Miljevićima i drugdje u RS-u, a sporadično i širom FBiH pokopana su tijela plaćenika koja niko iz organa VRS nije želio preuzeti. Za jedan broj tijela nikad nije utvrđen identitet, jer nisu imali nikakva dokumenta, što je tipična sudbina plaćenika kada poginu daleko od kuće za račun zlog poslodavca.
Dakle, razumljivo je da se podaci o gubicima kriju, a posebno ako se radi o stranim plaćenicima u ratu koji se nastoji prikazati „građanskim“, a nikako agresijom. Tome i služi legenda o „ruskim dobrovoljcima“ poginulim u odbrani srpske braće, saveznika po krvi i vjeri, iako se radilo o klasičnoj vojnoj pomoći Rusije tzv. „neinstitucionalnim sredstvima“.
RS u svemu ovome nastoji odigrati svoju rolu pa makar to bilo i na način da se u Višegradu ponovo izvede igrokaz u kojem najobičniji zločinci, psi rata postaju heroji i „dokaz“ ruske privrženosti i starateljstva nad srpskim interesima na Balkanu. Pa, da se to zna, ako bi nekom sa Zapada slučajno palo na pamet da to ospori ili zanemari. No, treba reći i to da je, i bez kvazihistorijskih političkih manifestacija nad spomenicima poginulih plaćenika, ruski uticaj u Srbiji, BiH, Hrvatskoj… danas činjenica i da se odvija na mnogo sofisticiraniji, efikasniji i opasniji način, nego što su to nekad bile horde dobrovoljaca.
Posljednjih godina svjedoci smo afere za rusko-srpskim „humanitarnim centrom“ u Nišu, koji je identificiran kao klasični obavještajni punkt Moskve. Zatim, vlasti u RS već dugo traže način da ozvaniče učešće ruskih instruktora u policijskim centrima za obuku MUP-a RS-a, što im zasad ne uspjeva, jer su u Banjoj Luci već policijski instruktori sa Zapada.
„Noćni vukovi“ također imaju svoju ulogu, da demonstriraju rusko prisustvo i podršku Dodikovom režimu… I sam Milorad Dodik, nakon jednog od sastanaka sa Vladimirom Putinom, insinuirao je neprovjerljivu, ali intrigantnu navodnu zainteresiranost Moskve da u policijskom centru RS-a u Zalužanima instalira svoju bazu!? I tako dalje…
Dakle, u kontekstu ovakvih okolnosti višegradski morbidni igrokaz samo je nebitna epizoda u novoj ruskoj igri na Balkanu.
