Autor: dr. Ahmed Hawas
Prije događaja jedanaestog septembra jedan arapski novinar doputovao je u Ujedinjene Arapske Emirate jer je dobio posao urednika u jednim emiratskim novinama. Tokom prvog sastanka, vlasnik novina rekao mu je: „U tri stvari ne diraj: Izrael – ovdje je jedan od „šejkovih“ savjetnika od njih; V. Britanija – jer to je zemlja koja je osnovala našu državu i mi na visokiom položajima u Emiratima imamo službenike Britance; Sjedinjene Američke Države – jer oni štite ovu državu i njen režim.“
Spomenuti novinar je shvatio „crvenu liniju“, a uskoro je došao jedanaesti septembar, pa je želio da provjeri imena putnika u jednom avionu, kako bi utvrdio identitet arapskih putnika i iz koje su države. Pokazalo se da je među putnicima bilo Emiraćana. Ubrzo mu je došao vlasnik novina i rekao mu da je bio pozvan na razgovor kod ministra za medije, princa Abdullaha ibn Zajeda, i da se princ-ministar zadovoljio time da vlasnik svom uredniku odmah uruči otkaz, objasnivši spomenutom novinaru kako treba biti sretan jer ga je uspio spasiti „mnogo većih problema od otkaza.“
Skoro da bismo mogli kazati kako je emiratski primjer u svakom segmentu jedinstven. Ujedinjeni Arapski Emirati kao država se pojavljuju 1971. godine. Zemlja formirana ujedinjenjem sedam samostalnih emirata smatrana je tada uspješnim primjerom ujedinjenja arapskih zemalja i vjesnikom sveopćeg arapskog ujedinjenja. Ni po čemu taj primjer nije ličio na stanje Arapa, osim što je uspostavljen na arapskoj teritoriji. Ta zemlja mogla bi se zvati i Indijski Emirati, jer Indijci su većina njenih stanovnika. Mogla bi se zvati Iranski Emirati, jer su Iranci druga nacionalnost po brojnosti, a prva po količini kapitala koji posjeduju u toj zemlji. Opet, mogla bi se zvati i Engleski Emirati, jer je engleski jezik službeni jezik u zemlji. Ili, pak, Američki Emirati, jer su Sjedinjene Države njihov tutor i zaštitnik. Mogli bi to biti i Ruski ili Kineski Emirati, ili neka kombinacija navedenih imena. Kako god, Arapi su u toj arapskoj zemlji manjina i još podijeljeni na sunije i šiije – a podjela je to koja domaćinima i vlasnicima zemlje onemogućava da budu i upravitelji države. To je razlog što se regionalne vladarske porodice u svojoj vladavini oslanjaju na pomoć nekadašnjih kolonizatora, s kojima su se povezali kroz historiju.
No, i pored rečenog, treba priznati šejhu Zajedu, osnivaču UAE, da je osnovao državu koju su Arapi smatrali primjerom napretka i modernosti. Ta država ubrzo je postala vrlo privlačna investitorima i turistima, te je postala značajno svjetsko tržište kapitala i poslova. Šejh Zajed je postao veoma popularan kod arapskih masa kada je, nakon oktobarskog rata, obustavio isporuku nafte. Pored topga, šejh Zajed se do smrti snažno borio protiv arapskih podjela.
Pružao je značajnu finansijsku podršku Palestini. Može se prigovoriti da je to radio, jer je bio takav period, pa se morao prilagoditi prevladavajućem ponašanju arapskih zemalja. I, to može biti istina, ali mu, ipak, služi na čast.
Opet, s druge strane, mrlja u njegovom životopisu je hiperprodukcija nafte 1990. godine, što je rezultiralo veliko pojeftinjenje nafte na svjetskom tržištu, a to je izazvalo iračku invaziju na Kuvajt, kojeg je Saddam optužio da je sa Emiratima učestvovao u hiperprodukciji nafte kako bi naštetili iračkoj ekonomiji koja se tek počela oporavljati od dugog i iscrpljujućeg rata sa Iranom.
Tokom arapskih revolucija Emirati nisu krili da se plaše kako bi Arapsko proljeće moglo zakucati i na njihova vrata. Kako se zamah Arapskog proljeća širio stavovi Emirata su bili dvolični: prikazivali su se kao vlada koja podržava pravo naroda na promjenu, ali su potajno, sa ostalim arapskim diktatorskim režimima, radili na uništenju Arapskog proljeća. Isti takav stav porema Arapskom proljeću imale su i Sjedinjene Države, koje su bile iznenađene arapskim narodnim revolucijama, ali im je bilo jasno da rezultati toga neće biti u korist njihovih strateških interesa, jer će se rušenjem postojećeg poretka, koji su nametnule zapadne sile, omogućiti jačanje islamske političke opcije, prvo u arapskim zemljama, a potom i u ostatku svijeta, a time bi se uspostavio novi svjetski poredak, drugačiji od postojećeg, koji guši svaki pokušaj islamskog preporoda.
Kako su u nekim zemljama svrgnuti samo poglavari režima, a režimi i dalje opstali, Emirati su započeli sa uplitanjem u unutrašnja pitanje tih zemalja uspostavljajući kontakte sa centrima moći „duboke države“ u zemlajam Arapskog proljeća. Najbolji primjer za to je Egipat. Sve što su Emirati radili, radili su uz kooridinaciju sa Saudijskom Arabijom i drugim bogatim arapskim diktatorskim režimima. Sve te zemlje su, kasnije, finasirale kontrarevoluciju, a u zemljama u kojima nisu uspjeli na vlast vratiti diktaturu, proizveli su krvave i destruktivne sukobe.
Prvi demokratski izabrani predsjedsik Tunisa, Muncef Marzugi, izjavio je kako su Emirati uspostavili „operativni centar“ iz kojeg su upravljali kontrarevolucijama u regiji, te da je pokušaj puča na Erdogana bio djelo ovog centra.
Ova izjava bivšeg predsjednika Tunisa, koja je rezultat tuniskog iskustva, ukazuje na to da se negativna uloga Emirata povećavala kako su narodne revolucije uzimale sve više maha, te da su Emirati pružali podršku režimima, izazivali anarhično stanje, širili negativnu propagandu o novouspostavljenim sistemima.
Jedno ime se ističe, kada govorimo o ovoj temi: Muhammed Dahlan. Ovaj bivši šef sigurnosnih snaga palestinske samouprave u Gazi, poznat je po tome što je učestvovao u mučenju islamskih aktivista i likvidaciji nekih od njih u Gazi, sarađivao sa izraelskim obavještajnim službama i koordinaciji u djelovanju, te likvidaciji palestinskih boraca otpora. On se pojavio kao emiratski poslušnik zadužen za koordinaciju sa akterima kontrarevolucija, uništenje arapskih narodnih revolucija i širenje anarhije i destrukcije u arapskim zemljama u kojima se narod pobunio protiv diktature.
U tu svrhu Emirati su Dahlanu stavili na raspolaganje stavili medijsku imperiju, na čelu sa TV al-Ghad al-Rabi. Dehlanov zadatak je bio da, koristeći se medijskim pipcima, razbije arapske narodne revolucije, diskreditira predvodnike narodnog pokreta i da širi negativnu propagandu o Arapskom proljeću, koje se predstavljalo kao zavjera čiji je cilj daljnja podjela arapa i cijepanje njihovih zemalja, te izazivanje ratova i destrukcije. Pored toga, njegov zadatak je bio da učestvuje u raznim „prljavim“ poslovima, poput likvidacinja opozicionih aktivista. Postoje indicije da je Dahlan umiješan i u ubistvo saudijskog novinara Hašukdžija.
Nakon Arapskog proljeća, Emirati su otvoreno radili na uništenju arapskih narodnih revolucija. Takvo djelovanje Emirata nije nimalos pontano, nego dobro osmišljena dugoročna politička strategija.
Emiratsko djelovanje protiv Arapskog proljeća fokusiralo se na nekoliko tačaka:
• sataniziranje tzv. političkog islama, naročito Muslimanske braće, kao njegovih najvažnijih predstavnika;
• podrška kontrarevolucijama;
• rad na kreiranju novog islama, pod firmom vjerske obnove;
• rada na rušenju Erdoganovog AKP-a, izazivanje vojnog puča u Turskoj, udar na tursku ekonomiju, podrška PKK-u i kurdskim teroristimas u Siriji koje su emirati naoružali u formi tzv. Snaga demokratske Sirije;
• Emirati su pružili utočište članovima porodice Asad i omogućili osobama povezanim s režimom da u Emiratima ulažu milijarde koje su od sirijskog naroda opljačkale porodice Asad, Mahluf, Šališ. Tako su Emirati postali centar za pranje novca sirijskog režima. Emirati su početkom sirijske revolucije protjerali brojne sirijske porodice, čiji su članovi izrazili podršku revoluciji protiv Asada, kao što su prije toga protjerali desetine Egipćana.
• Emirati i Saudijska Arabija su pružili finansijsku podršku Asadovom režimu, početkom narodne revolucije, u vidu vrlo povljnih kredita za koje su obje zemlje tvrdile da su ugovore o tome potpisali prije početka revolucije .
Djelovanje Emirata prema sirijskoj revoluciji baziralo e na tri stvari: rad na pravljenju razdora i podjele među revolucionarnim snagama, zobg čega su svim silama sprječavali formiranje jedinstvenog političkog i vojnog tijela sirijske opozicije; rad na očuvanju Asadovog režima i produžavanju patnji sirijsog naroda kako bi to bila „odgojna“ lekcija ostaliom arapskim narodima; olakšavanje širenja tekfirskih odreda u sirijskom ratu, kako bi se sirijska revolucija mogla medijski predstavljati kao pobuna ekstremnih islamista, el-Kaide i slično.
Pred formiranje međunarodne koalicije za borbu protiv Isila, Emirati su izdašno pomagali šejkove arapskih plemena na istoku Sirije, sa jasnim zahtjevom da se bore protiv islamskih radikala i da se ne bore protiv režima. Ovo je tada protumačeno kao formiranje sirijskih plemenskih odreda za borbu protiv ISIL-a, po uzoru na irački model poznat pod nazivom sahavat. Pripadnicima tih odreda Emirati su davali mjesečnu platu, a vođstvo odreda nije smjelo da ima bilo kakav politički angažman.
Brigadni general Nebil Dendel, jedan od prebjega sirijskog režima, kazao je kako su Emirati njega i nekolicini njegovih kolega oficira, pozvali da žive u Emiratima, a potom su im ponudili da ostanu živjeti u toj zemlji uz uslov da ne učestvuju ni u kakvoj aktivnosti protiv sirijskog režima. On je kazao kako je, nakon toga, dio oficira odlučio da zatraži azil u Turskoj, a jedan dio u drugim evropskim zemljama.
Emirati su, uz Saudijsku Arabiju i druge zaljevske zemlje, finansirale Međunarodnu koaliciju za borbu protiv terorizma, koja je počinila stravične masakre nad sirijskim civilima u istočnom diejlu zemlje, u oblastima pod kontrolom zločinačkog ISIL-a. Nakon što je to područje, koje nastanjuju sunije u Siriji i Iraku, razrušeno, stanovnici tog područja su prognani, pa je čitav taj prostor prepušten režimskim snagama i šiijskm sektaškim milicijama, te kurdskim separatistima u Siriji koji su pod svoju kontrolu stavili gotovo trećinu zemlje.
Jasno je da je ova međunarodna koalicija uspostavljena radi podrške režimu i njegovim saveznicima i radi uništavanja sunijskih gradova i protjerivanja sunija, s obzirom da je to jedina skupina koja ugrožava opstanak sektaškog režima u Siriji. Borba protiv ISIL-a bila je samo izgovor, a sve je to urađeno prema planu „operativnog centra“ kojim je rukovodio Dahlan.
Međutim, Emirati se nisu zadovoljili sa ovolikom količinom podlosti prema sirijskoj revoluciji, nego su, čak, pružile podršku iranskim snagama u regiji. Emirati, koji deklarativno gaje neprijateljstvo prema Iranu, učinili su sve kako bi uklonili prepreke za širenje utjecaja ove zemlje u regiji. Na polju ekonomije Emirati su iranski partner broj jedan i vrlo bitan centar za pranje novca iranskog režima i za zaobilaženje međunarodnih sankcija.
Emirati i Saudijska Arabija su kaznili sve arapske države koje su pružile podršku sirijskoj revoluciji, uz podršku neuspjelom puču u Turskoj, nastojanju da oslabe tursku liru, podršku kurdskim snagama u Siriji, s ciljem slabljenja turske pozicije. Iz tog razloga Turska je bila primorana da stupi u savez sa Iranom i Rusijom, a to je dodatno oslabilo sirijsku revoluciju. Pored toga, ove zemlje su nametnule blokadu Katara, pod izgovorom da Katar sarađuje sa Iranom i na taj način su gurnuli Katar ka tješnjoj saradnji sa Iranom, što je dovelo do slabljenja medijskog pritiska na sirijski režim i njegove saveznike (od strane katarskih medija, u prvom redu Al Jazeere), kao i do pružanja prilike iranskom režimu da se finansijski i ekonomski oporavi od gubitaka nastalih zbog angažiranja u borbi protiv sirijske revolucije.
Ponovno otvaranje emiratske ambasade u Damasku ima dva cilja:
• Oglašavanje konačnog poraza sirijske revolucije i odavanje priznanja Asadovom sektaškom režimu, naročito stoga što su Emirati i Saudijska Arabija finansirali rusku vojnu intervenciju u Siriji,kada je 2015. godine postalo jasno da će sektaški režim pasti.
• Priprema nje za novu fazu sukoba sa Turskom. Emirati, stoga, žele da rehabilitiraju sirijski sektaški režim u arapskim diplomatskim krugovima, a američko povlačenje sa kurdskih teritorija smatra se samo klopkom za Tursku, kao što su 1990. Emirati napravili klopku Kuvajtu i izazvali saddamovu invaziju na Kuvajt, da bi nakon toga bio uništen Irak, pod izgovorom da je okupatorska zemlja.
Upućeni u ulogu Emirata u borbi protiv arapskih narodnih revolucija nimalo s ene čude zbog otvaranja emiratske ambasade u Damasku. Uostalom, cijelo ovo vrijeme ambasada sirijskog režima regularno je radila u Emiratima. Osim toga, Emirati su pružili utočište sinu bivšeg jemenskog diktatora Saliha, a pružaju veliku pomoć libijskom ratnom vođi Hafteru. A prije toga, Emirati su odigrali ključnu ulogu u izvođenju vojnog puča u Egiptu i ponovnom uvođenju diktature u toj zemlji.
