Odvajkada je Gazi Husrev-begova džamija bila centralno mjesto u Sarajevu, gdje se pored obavljenog farza mogao susresti poznati prijatelj, putnik namjernik, koji političar pred izbore i slično, tako da tu rado klanjam džumu namaz. Džumu namaz često klanjam i u Gazi Husrev-begovoj medresi, preko puta Begove džamije, tačnije po njenim hodnicima. Ispred Hamzalijine portirnice se prostru deke po mramornim pločama i tu klanjamo. Petkom se hodnici medrese popune do vrha, pogotovu, zimi. Naravno, džumu namaz pratimo putem žice.
Hafiz Vehbija pritisne dugme u džamiji a u medresi Hamzalija i tako mi pratimo džumu.
Desi se da u po džume pukne veza, pa ili je hafiz, dok je ikametio, nešto pogrešno pritisnuo ili Hamzalija u medresi tek veza pukne a mi džematlije inprovizujemo rekjate i nekako dokrajčimo džumu.
Načuo sam da je neki visoki alim donio fetvu kako je klanjanje džume namaza putem žice u medresi sahih, pa se ja kao džematlija ne osjećam puno obaveznim propitivati o ispravnosti takve mi džume, pogotovo što se ona klanja u Gazinoj medresi te što je klanjaju i muderrisi iste medrese, mada oni, uz kahvu sa prijateljima, džumu klanjaju po kancelarijama ili zbornici. Na istoj razdaljini od džamije je i nova Gazi Husrev-begova biblioteka pa pretpostavljam da će i zaposleni u Biblioteci imati svoju žicu i moći klanjati džumu po svojim kancelarijama. Uposleni Nove biblioteke, sa drugog sprata, vide direktno munaru Begove džamije pa se mogu osjećati da su „pravo” u džematu.
Međutim, da sam ja reis. Da sam ja reis ili bi podebljao vezu džamije i medrese ili bi derogirao visokog alima i njegovu slabu fetvu a onda bi natukao pojedinim muderrisima ahmedije ko mlinska kola, što bi rekao rahmetli profesor Nijaz Šukrić, i džubeta do tala, udaljio ih od okruglih stolova, recenzija, hrestomatija i bogatih jemeka kako se ne bi dešavale sramote da visokonazvani alimi ne zanaju zamjeniti hodžu za vrijeme džume namaza.
Nisam nikakav fakih ali mi namaz preko žice upropašćuje logiku.
