Piše: Hfz. Jusuf Džafić
– Sadik, Hadži?. Graditelj jedne od beogradskih džamija. Mahala oko te džamije je nazvana po njemu. (84, 85)
– Salih-aga?. Aga janjičara. ugušio se u rijeci Rabi 1664. godine tokom bitke kod Sv. Gotharda. Na položaju ga je naslijedio Halil-aga. (505)
– Salih-aga, Hadži?. Utemeljitelj jedne od beogradskih džamija. Mahala oko te džamije je nazvana po njemu. (84, 85)
– Salih-paša. Misli na Salih-pašu Nevesinjca. Kao mlad došao na dvor. Napredovao poseredstvom svojih zemljaka: prvo Mustafa-paše, a kasnije Ibrahim-paše Roznameždije. Godine 1645. je izabran za velikog vezira. Pao kao žrtva spletki 1647. godine za vrijeme sultana Ibrahima Delija. (410)
– Sarhoš paša. Poznatiji kao Gazi Sarhoš Ibrahim-paša Memibegović. Bio je bosanski beglerbeg (1622) i ćustendilski sandžakbeg. (162)
– Sedžah, Hadži?. Sagradio džamiju u Beogradu. (87)
– Sedžah, Hadži. sagradio mekteb u sarajevu 1053 godine po Hidžri (1642/43). Možda je isti onaj Hadži Sedžah koji je podigao džamiju u Beogradu. (110)
– Sefer-baba?. Imao je turbe u Nišu. (64)
– Sefer, Hadži*. Čajnički dobrotvor i Evlijin prijatelj. (398)
– Selim-aga*. Jedan od bosanskih aga koga je Melek Ahmed-paša 1660. godine poslao sa darovima šibeničkom kapetanu. (193)
– Selim-efendija?. Bio je sekretar (katib) Ibrahim-paše Hadžiomeragića Počiteljca 1665. godine. (506)
– serdar fočanski*. Podigao je u Evlijino doba impozantan saraj u Foči. (399)
– serdar osječki?. Bio je sagradio je sebilj u Osjeku. (365)
– Sijavuš-paša, Kodža. Poznatiji kao Sijavuš-paša Kanjižanin. Rođen u Kanjiži. Bio je carski zet i tri puta veliki vezir (1582-1584, 1586-1589, 1592-1593). Podigao je medresu, biblioteku, mekteb, sebilj, dvije česme, četiri saraja, dućane u Istanbulu; most, džamiju, mekteb i hamam u Harmanliju kod Haskova (jugoistočna Bugarska); džamiju (danas crkva Sv. Sofije) u Sofiji; medresu u Skoplju; kulu u Budimu; te veliki stambeni objekat za siromašne sefardske jevreje u Sarajevu, poznat kao Sijavuš-pašina daira ili Velika avlija. Imao je i vakufe u okolini Skoplja i drugih mjesta. Umro je 1602. godine u Istanbulu, gdje mu se i danas nalazi turbe. Mjesna zajednica u istanbulskom gradskom okrugu Bahčelievler (Bahçelievler), gdje se i danas nalazi jedan od Sijavuš-pašinih saraja, nosi ime Sijavupaša (Siyavuşpaşa, 85 000 st.). (557, 558)
– Sijavuš-paša*. Brat Sari Husein-paše i Ismail-paše Bošnjaka. Ovo je jedino što znamo o ovom našem Bošnjaku.(313)
– sin Baba Ahmed-age Cetinskog.* Melek Ahmed-paša ga je uzeo za vodiča na putu ka Splitu 1660. godine. (151)
– sin Veli-age. Uvakufio je han i hamam u Nevesinju za džamiju svoga oca. (412)
– Sinan-beg (paša). Puno ime Sinan-beg Boljanić. Brat Husein-paše Boljanića. Bio je sandžakbeg Bosne (1562-1564) i Hercegovine (1552-1557, 1563-1563, 1564-1567, 1569-1569, 1574-1580). Podigao džamiju, mekteb, šadrvan, tekiju, musafirhanu, karavan-saraj, 22 dućana, 2 tabakhane, dva mlin na rijeci Janji u Čajniču; mekteb u Njegoševiću; mesdžid u Sopotu kod Nevesinja; mekteb, hamam, karavan-saraj u Cerniku; karavan-saraj i most u Priboju; mostove u Međuriječju kod Goražda. Preminuo je 1582. godine. Ukopan je u svom turbetu u Čajniču. (395-397)
– Sinan-efendija, Kadi. Rodom iz Nevesinja. Nevesinjski kadija u prvoj polovini XVI stoljeća. Podigao je džamiju u Nevesinju, danas poznatu i kao Čučkova džamija. Uz džamiju je sagradio i mekteb. (411)
– Smail-aga sin Baba Ahmed-age (Babahmetović)*. Buljukbaša. Zajedno sa ocem i braćom branio put Livno-Sinj. Učestvovao u Kandijskom ratu. Tako je Evlija 1660. godine svjedočio njegovom sudjelu u čarkanju sa Splićanima. Bio je i pratnja kada je Evlija išao kao izaslanik u Split, na što je Evlija prokomentarisao: Ja sam se, siromah, tada tako obradovao kao da je čitav svijet moj. (144-148 (passim), 150-151, 195, 197, 202)
– Smail-alajbeg*. Evlija ga spominje 1660. godine u kontekstu borbi za vrijeme Kandijskog rata. Bio je 1660. godine serdar jedne vojne eskpedicije u Korušku, Slavoniju i Međumurje. Imao je brata Miralem-bega. (144-148 (passim), 155-156, 158-159, 167-170, 179, 185, 187)
– subaša beogradski?. Podigao je na periferiji Beograda bektašijsku tekiju. (91)
– Sulejman-aga Ramović (Ramazade), Hadži*. Evlija ističe njegovu kuću u Herceg-Novom. Izgleda da je bio veliki vakif Novog. Zbog zatiranja osmanske historije Novog ne znamo tačan obim njegovog vakufa. Zahvaljujući Evliji, saznajemo da je podigao tekiju, te džamiju između 1623. i 1639. godine. (433)
– Sulejman-beg. Poznatiji kao Dev Sulejman-beg i Sulejman-paša. Bio je budimski namjesnik i vezir. Sagradio je džamiju u Foči 1043. godine po Hidžri (1633/34). (403)
– Sulejman-beg?. Bio je 1660. godine cernički (pakrački) sandžakbeg. (231)
– Sultanović (Sultanzade). (223) Radi se o Mehmed-begu Sultanoviću, sinu Rustem-paše Opukovića i sultanije Mihrimah. Neki historičari smatraju da je on sin Šemsi (Semiz) Ahmed-paše i Ajše, kćerke Rustem-paše i sultanije Mihrimah. Bio je nikopoljski sandžakbeg prije 1586. godine, kada postaje hercegovački sandžakbeg (1586-1593). Poginuo je u bici kod Siska 1593. godine.
– Šaban-baba?. Evlija je posjetio njegovo turbe u Somboru. (524)
– Šahbaz-efendija. Kabur mu se nalazio u Banjaluci. (214)
– Šahin-paša. Rodom sa Glasinca. Prvo je bio u sviti Silhadar Murteza-paše. Kasnije je bio kapućehaja (1634), janjičaraga (1636), te namjesnik libanskog Tripolija (1637-1639), Bosne (1639-1640) i Kanjiže (1640-1644). Ubrzo nakon beglerbegovanja Kanjižom preminuo je. Njegov sin Hajdar-beg je bio temišvarski defterdar. Njegovi potomci, prezimena Šahinpašići, danas žive ili su živjeli do rata u Rogatici, Donjem Odžaku kod Rogatice, Vlasenici, Sokocu, Sarajevu, Tuzli, Živinicama i dr. (100)
– šejh mevlevijske tekije u Sarajevu*. Bio je šejh tekije 1660. godine kada je Evlija posjetio Sarajevo. Evlija naglašava njegovo obrazovanja i pobožnost. (110)
– Šit-efendija?*. Imam džamije Mehmed-paše Jahjapašića (Imaret džamija kod Evlije). Imao je saraj u Beogradu. Evlija ga navodi i među najuglednijim Beograđanima. Brat mu je bio Čelebi-efendija. (85, 89)
– Tartar, Hadži. Sarajlija koji podigao, prema Evliji, jedan od najznamenitijih sarajevskih hanova po njemu nazvan Hadži Tartarov han. (113)
– Turgut-beg?. Podigao džamiju u Beogradu. (85)
– Ulama-paša. Kurdskog porijekla. Prvo je bio visoki dostojanstvenik safevijskog šaha Tahmaspa. Onda je prešao na osmansku stranu u službu sultana Sulejamana. Bio je dva puta sandžakbeg bosanski (1534-1536, 1541-1547). Podigao je sebilj i kulu u Budimu. Poginuo je 1553. godine u bici za Janovu (Ineu, zapadna Transilvanija).
Njegov sin Skender-beg je živio u Sarajevu. Poginuo je 1580. godine kao sandžakbeg požeški. Njegov unuk Mehmed Čelebi je bio istaknuti sarajevski pjesnik, pjesničkog pseudonima Gajreti. (528)
– Veli, Hadži?, beogradski. Podigao džamiju u donjem gradu Beogradske tvrđave. (78)
– Veli, Hadži?, smederevski. Sagradio je džamiju (311, 312)
– Veli, Kučuk Hadži ?. Podigao džamiju u donjem gradu Beogradske tvrđave. (78)
– Veli-aga. Sagradio je medresu, te džamiju 921. godine po Hidžri (1515) u Nevesinju. (411-412)
– Veznedar-aga. Podigao džamiju i tekiju u Prijepolju kojih danas više nema. (390, 391)
– zastupnik bihaćkog kapetana*. Evlija ga spominje u vezi otkupljivanja zarobljenog bihaćkog kapetana Mustajbega Hasumovića 1660. godine. (240)
– Zejni?. Beogradski pjesnik. Javlja se samo na dva tariha na dvije beogradske džamije. (86)
– Zejnudin-aga. Podigao je džamiju u Beogradu. Mahala oko njegove džamije je nosila njegovo ime. (84, 85).
– Zekerija-aga*. Evlija je zamijetio visoku datulinu palmu ispred njegove kuće u Herceg Novom (433)
– Zulfikar-aga?*. Imao je dvor u Beogradu. (85)
– Zulfikar-aga nevesinjski. Brat velikog vezira Salih-paše Nevesinjca. Bio janjičarski aga. Pogubljen je 1646. godine za vrijeme sultana Ibrahima Delija (Ludaka). (410)
Ovim završavamo pregled životopisa 343 bošnjačke ličnosti jugoslovenskih prostora spomenute u Sejahatnami. Evlija se lično susreo sa čak 124 od njih. Dakle, sa preostalih 219, koliko je nama poznato, nije imao susrete. Za 100 od ukupno 343 ličnosti postoji određena sumnja u njihovu bošnjačku etničku pripadnost, tj. ne možemo sa potpunom sigurnošću potvrditi da su oni bili Bošnjaci.
Treba još spomenuti da je Evlija prilikom govora o bošnjačkom narodu, istakao sljedeća bosanska muška i ženska imena: Ahmed-Ahmo (116); Alija-Aljo (116); Hasan-Haso (116); Hasna (116); Hava (116); Huma (116); Husejin-Huso (116); Ibrahim-Ibro (116); Mehmed-Meho (116); Merjema (116); Merzija (116); Nadira (116); Saliha (116); Saniha (116); Sulejman-Suljo (116); Ramadan-Ramo (116); Razija (116); Šaban-Šabo (116); Umihana (116); Zulfikar-Zuko (116).
Lista bošnjačkih porodica jugoslovenskog prostora spomenutih u Sejahtnami (a-b)
U ovom poglavlju obradit ćemo naše porodice čije je pripadnike Evlija spomenuo u svom Putopisu.
– Afić (Afozade). Beogradska porodica. Rijetko prezime koje se danas može naći među katolicima u Zagrebu i Kaštel Kambelovcu (postojbina Afića u Hrvatskoj) kod Splita, te među pravoslavcima u Zemunu. (89)
– Atlibegović (Atlibegzadeler), Atlagić. Livanjska porodica. Rodonačelnik porodice je bio Atli-aga koji se istakao pri osvajanju Klisa 1537. godine. Učestvovali su u Kandijskom ratu. Tako je Atli-beg, koji se prvi put spominje 1642. godine, bio kliški alajbeg koga je mletački providur Floskolo zarobio 1648. godine. Evlija spominje u kontekstu Kandijskog rata, ali ne po imenu, sljedeće članove ove obitelji: mladi beg Atlagić, gazija Atlagić i buljubaše Atlagići.
Porodica je imala zijamet u današnjim selima Kula Atlagića u Ravnim kotarima kod Zadra i Odžaku (nekada Atlagića Odžaku) kod Livna. Ovo drugo selo Evlija spominje kao selo i odžak Atlibegovića. Atlagići su bili i livanjski kapetani do 1711. godine. Najprominentniji član porodice bio je Mehmed-paša, kliški sandžakbeg (1685-1687) i bosanski beglerbeg (1687-1688). Mehmed-beg, njegov sin, bio je posljednji livanjski kapetan od Atlagića. Drugi Mehmed-paša Atlagić je poginuo 1807. godine kod Loznice. Ali-beg, njegov unuk, posljednji je muški potomak Atlagić. Posljednja Atlagićka je umrla 1919. godine, te se time ova obitelj ugasila. (141, 143-144, 146, 149, 172, 175, 178, 179-180)
– Babahmetović (Baba Ahmedagalar). Sinjska porodica. Rodonačelnik porodice je Baba Ahmed-aga Cetinski. Ima li su kulu na Cetini pomoću koje se čuvali put Livno-Sinj-Split. U selu Bisko kod Sinja spominju se posjedi Mustaj-bega Babahmetovića. Nakon pada Sinja 1686. godine preselili su se na Kupres. Tu su postali poznati kao Huseinbegovići. Stara zenička trgovačka porodica istog prezimena bi mogla biti istog porijekla. Postoje Babahmetovići u Cazinskoj Krajini, ali oni najvjerovatnije nisu u rodu sa sinjskim Babahmetovićima, ali bi zato Babahmetovići u Banjaluci i Sarajevu mogli biti u rodu sa njima. (144-148, 150-151, 195, 197, 202)
– Boljanić (Bohenikli). Stara bošnjačka porodica iz Boljanića kod Pljevlje u Sandžaku. Imali su odžak u Boljanićima. Rodonačelnik porodice je Bajram-aga, koji je bio na položaju age u svom rodnom mjestu. Imao je četiri sina: Husein-pašu, Sinan-bega, Ali-bega i Daut-bega, i dvije kćerke: Maksumu i Zulkadu. Sinan-beg, najstariji Bajram-agin sin, oženio je Šemsu Sokolović, sestru Mehmed-paše Sokolovića. Upravo zahvaljujući podršci Mehmed-paše Sokolovića, sa kojim su Boljanići bili u tazbinskom odnosu, dva Bajram-agina sina – Husein-paša i Sinan-beg, napredovali su visoko u osmanskoj administraciji. Tako je Husein-paša bio, između ostalog, valija Bagdada, Vana, Anadolije, Egipta, Halepa, Budima, Dijarbekira, Damaska, Hercegovine (1567-1569) i Bosne (1569-1572, 1594-1595), dok je Sinan-beg bio sandžakbeg bosanski (1562-1564) i više puta sandžakbeg hercegovački (1552-1557, 1563-1563, 1564-1567, 1569-1569, 1574-1580). Inače, Husein-paša se smatra utemeljiteljem modernih Pljevalja, a Sinan-beg utemeljiteljem modernog Čajniča.
Evlija je 1664. godine prošao kroz Boljaniće, gdje je posjetio odžak Džafer-bega Boljanića, potomka Husein-paše Boljanića.
Danas prezime Boljanić nalazimo među pravoslavnim življem u Beranama, Foči, Bos. Novom, Sokocu, Šapcu, Beogradu, te njihovoj dijaspori u Štutgartu, Hamiltonu u Kanadi, te nekolicini američkih gradova. No, nije nam poznato da li je iko od ovih porodica u srodstvu sa pljevaljskim Boljanićima.
LITERATURA:
Ovo je spisak opće literature. Ostala literatura spomenuta u tekstu.
- Evlija Čelebija, Putopis, Svjetlost, Sarajevo, 1967.
- Evliya Çelebi Seyahatnamesi, Ikdam, Istanbul, 1896-1900, sv. 1-6, Türk tarih encümeni kurumu, Istanbul, 1928, sv. 7-8, Ma'arif Vekaleti, Istanbul, 1935, sv. 9, 1938, sv. 10.
- John Freely, A History of Ottoman Arhitecture, Witt Press, Boston, 2011.
- Joseph von Hammer, Narrative of Travels in Europe, Asia and Africa in The seventeenth Century by Evliya Efendi, Oriental Translation Fund for Great Britain and Ireland, London, sv. 1 u dva dijela 1834, 1848, sv. 2, 1850.
- Marta Andrić, Simpozij o Evliji Čelebiji, Scrinia slavonica, 12/2012, str. 377-380.
- Robert Dankoff, Ottoman Mentality. The World of Evliya Çelebi, Brill, Leiden-Boston, 2006.
- Robert Dankoff-Klaus Kreiser, MaterialienzuEvliya ÇelebiII (uključuje: AGuidetotheSeyahat–nameofEvliya ÇelebiandBibliographieraisonnée, Brill, Leiden, 1992.
- Robert Dankoff-Semih Tezcan, An Evliya Çelebi Bibliography, www.bilkent.edu.tr/~ tebsite/evliya.pdf, 16.11.2013, 20:45.
