Priredio: Abdusamed Nasuf Bušatlić
Poznati muslimanski pravnik i historičar, Ebu Šame el-Makdisi, napisao je knjigu El-Revdatejni fi tarih el-devletejni, koju je posvetio dvojici slavnih muslimanskih vladara: Nuruddinu Zenkiju i Sallahuddinu Ejjubiju i njihovim državama.
Između ostalog, on je u ovoj knjizi opisao i opsadu Akre od strane krstaša, kao da je opisivao aktuelnu situaciju i stanje u Gazi koja je danas pod opsadom cionističkog okupatora, i odnos kršćana i njihovih država i muslimana i njihovih država i vladara prema ovoj agresiji i opsadi.
Naime, on je opisao višegodišnju opsadu Akre (od 1189. do 1191.), od strane krstaša predvođenih engleskim kraljem Ričardom Lavljeg Srca. Osim Ričarda Lavljeg Srca u opsadi Akre učestvovao je i jerusalemski kralj Guy od Lusignana, francuski kralj Filip II. August te austrijski vojvoda Leopold V. iz dinastije Babenberg. Radilo se zapravo o najvećoj koncentraciji evropsko-kršćanskih vladara u povijesti krstaških ratova. S druge strane, Akru je branio svega jedan garnizon muslimanske (ejubijske) vojske.
Opsada Akre bila je prvi sukob između Ejjubija i krstaša u Trećem krstaškom ratu, čiji je cilj bio da povrate Jerusalem nakon što ga je Salahuddin Ejjubi oslobodio od krstaša.
I, ostajući vjeran običaju ostalih krstaških vođa i vladara u pogledu kršenja potpisanih ugovora, nakon što se muslimanski garnizon predao, Ričard Lavljeg Srca je naredio njihovo pogubljenje, suprotno onome što im je obećao prije predaje grada.
Ebu Šame je ovako opisao opsadu Akre: ”Ne prestaje naše čuđenje nevjerničkoj (mušričkoj)podršci nevjerstvu, njihovom međusobnom pomaganju i dosljednošću na njihovom putu, i suzdržanosti muslimana i njihovom međusobnom zanemarivanju, njihovom povlačenju, izostajanju međudobne podrške i raspadom veza koje ih povezuju, tako da među njima nema niko ko se odaziva pozivaocu u pomoć.
A pogledajte Franke (tj. krstaše), kakve su resurse stavili na raspolaganje, i koliko su vojski mobilizirali, i kakvu pomoć su pružili, i koliko su novca i drugih sredstava sakupili i međusobno podijelili.
Nije ostao ni jedan kralj i vladar u njihovim državama, niti velikan i uglednik, a da nije požurio da pomogne i da se u darežljivosti, ulaganju truda i odricanju izjednači sa svojim kolegom.
Oni su se posvetili očuvanju svoje vjere dajući joj svoja srca i svoje duše, i snabdijevajući svoje sunarodnike i druge krstaše koji su vješti u borbi, svim vrstama oružja.
I nisu uradili ono što su uradili, niti su žrtvovali ono što su žrtvovali, osim zbog fanatične odanosti njihovoj vjeri.
Dok su muslimani sušta suprotnost, klonuli su duhom, postali su slabi, neuspješni, nemarni i lijeni. Postali su zbunjeni i nedostajalo im je ljubomore prema njihovim svetinjama.
Ali, sad je došlo vrijeme odbacivanja nemara i slabosti, i traženja pomoći od vjernika, bliskih i dalekih, uz iskrene dove i nadu da će Allahova pobjeda doći, da će nevjernici stradati i biti poraženi, a da će vjernici biti sigurni i spašeni.”
