Autor: Avangarda.ba
Opsada Sarajeva – u prilog (eventualnoj) istrazi objavljujemo imena oficira koji su komandovali opsadom Sarajeva, provodeći kampanju granatiranja i snajperskog djelovanja po civilima.
Zašto nema optužnica protiv onih koji su 1.425 dana, sistematski osmišljavali i realizirali zločine nad građanima Sarajeva, između ostalog, sprovodeći kampanju granatiranja i snajperisanja civila? Šta treba da se desi pa da pravosuđe BiH, na tragu haških presuda i brojnih raznovrsnih haških procesnih dokumenata, podigne makar jednu optužnicu za teške zločine (i udruženi zločinački poduhvat) koji su počinjeni tokom opsade Sarajeva od 1992. do 1995? Kako je moguće da Sarajevsko-romanijski korpus ostane netaknut od pravosuđa BiH? Korpus koji je brojao od 18.000-20.000 pripadnika koji su bili glavna mašinerija i poluga u sprovođenju zločina nad građanima Sarajeva. Ko su te ubice, zločinci koji su skoro četiri godine svakodnevno ubijali život u Sarajevu? Gdje se nalaze? Šta rade? Da li su u našem susjedstvu? Na poslu? Susrećemo li ih na ulici? Nažalost, 23 godina od okonačanja rata građani Sarajeva nemaju ove odgovore. Osim u dva slučaja, kada je Haški tribunal presudio Stanislavu Galiću i Dragomiru Miloševiću, a haške procjene su da je u opsadi Sarajeva učestvovalo oko 18-20.000 pripadnika Sarajevsko-romanijskog korpusa. Vojske Republike Srpske.
Pravosnažnim haškim presudama protiv Stanislava Galića i Dragomira Miloševića, komandanata Sarajevsko-romanijskog korpusa Vojske Republike Srpske, a poslije i prvostepenim presudama Haškog tribunala protiv Radovana Karadžića, predsjednika Republike Srpske i vrhovnog komandata VRS, i Ratka Mladića, komandata VRS, udaren je svojevrsni pravni, međunarodni i historijski pečat jednom od najvećih zločina savremene civilizacije, zločin poznat kao “opsada Sarajeva” – opsada glavnog grada jedne europske države.
I Slobodan Milošević, predsjednik Savezne Republike Jugoslavije (Srbije), bio je optužen da je od “aprila 1992. do novembra 1995, djelujući sam, ili u dogovoru sa učesnicima udruženog zločinačkog poduhvata, planirao, podsticao, naredio, počinio ili na drugi način pomagao i podržavao planiranje, pripremu ili izvršenje vojne kampanje granatiranjem iz artiljerijskih oruđa i minobacača, te dejstvovanjem snajpera po civilnom stanovništvu Sarajeva”. Optužbe protiv Miloševića potvrđene su međupresudom.
Rukovođenje i komandovanje
Tribunal je višestruko dokazao da je opsada Sarajeva bila svojevrsni zločinački poduhvat, kao oblik krivične odgovornosti. Haške arhive pune su dokaza o opsadi Sarajeva, ali “vrve” i konkretnim imenima onih koji su planirali, osmišljavali, sprovodili, kontrolisali i realizirali zločin nad građanima Sarajeva. Bosanskohercegovačkoj javnosti skoro da je nepoznato da se Haški tribunal kroz svoja suđenja posebno – stručno i veoma fokusirano dokumentirano – posvetio ulozi Sarajevsko-romanijskog korpusa, vojne organizacije preko koje su se (uz ostale) realizirala najbrutalnija ubistva i sakaćenja građana Sarajeva, a koje je Haški tribunal označio kao “teška kršenja međunarodnog humanitarog prava”.
Čini se da, ako bi se pitalo bh. pravosuđe, onda se u Sarajevu od 1992. do 1995. i nije ništa događalo. Kako je moguće da Sarajevsko-romanijski korpus ostane netaknut od pravosuđa BiH? Korpus koji je brojao od 18.000-20.000 pripadnika koji su bili glavna mašinerija i poluga u sprovođenju zločina nad građanima Sarajeva. Zašto ovi zločini u Sarajevu nisu interesantni pravosuđu BiH? Da li nova, tzv. revidirana strategija, tretira zločine počinjene tokom opsade nad građanima Sarajeva? Koje su posljedice ovakvog ignorantskog odnosa pravosuđa u BiH prema opsadi Sarajeva, ključno je pitanje i za budućnost BiH?
Za početak ovog istraživanja fokusirat ćemo se upravo na navedenu vojnu organizaciju poznatu kao Sarajevsko-romanijski korpus Vojske Republike Srpske, baziranu, uz sudske presude, na dvije vojne analize koje je radio Richard Philipps, ekspertni svjedok, a koje su sudska vijeća prihvatila u više postupaka vođenih u Haškom tribunalu. U pomenutim analizama se nalazi, rađena na bazi nekoliko hiljada stranica dokumenata, obrađena ukupna operativno-funkcionalana struktura Sarajevsko-romanijskog korpusa, kao iukupna personalna struktura ovog korpusa, od nivoa bataljona do komande Korpusa, s imena i prezimena onih koji su bili na rukovodnim pozicijama u Korpusu u bilo kom periodu od 1992. do 1995.
Richard Philips, koji je od 2000. do 2006. godine radio kao vojni analitičar Tužiteljstva Haškog tribunala, u svojima analizama je došao do zaključka da je SRK djelotvorno sprovodio rukovođenje i komandovanje svojim jedinicama – od brigada prema bataljonima, vodovima i četama, i obratno, te da su se na većini komandnih položaja nalazili oficiri koji su prošli odgovarajuću obuku. Također je zaključio da je Sarajevsko-romanijski korpus VRS formiran od “ostataka Četvrtog korpusa JNA”. Svaka od brigada SRK-a je imala svoje jedinice za podršku. Među tim jedinicama bila su i artiljerijska odjeljenja, baterije ili bataljoni. Filips je osnovnu šemu Korpusa razradio u stotinjak detaljnih prikaza strukture brigada i jedinica za podršku. Po funkciji, prema Filipsu, komandanti brigada su učestvovali u radu Štaba Korpusa, posebno kad su se razrađivali detalji vojnih akcija. Kao direktno nadređeni komandantima brigada, komandanti Sarajevsko-romanijskog korpusa “morali su znati kako se realizuje svaka akcija, pa, prema tome i kako djeluje artiljerija i snajperi, čija je meta bila Sarajevo”.
Stanislav Galić i SRK
U haškoj presudi protiv Stanislava Galića, koji je osuđen na doživotnu kaznu, navodi se da je “general Galić promovirao ciljeve svojih pretpostavljenih u vezi sa Sarajevom, provodeći kampanju snajperskog djelovanja i granatiranja civilnog stanovništva Sarajeva”, kao i da je “prenoseći kroz lanac komandovanja SRK-a zapovijesti za vođenje te kampanje, na način koji otkriva da je primarna svrha bila provođenje terora, namjeravao da se nad civilima izvrše zločini, ili da snage pod njegovom komandom izvrše te zločine”.
Na osnovu dokaza Vijeće se uvjerilo da su snajpersko djelovanje i granatiranje od strane SRK-a bili pod kontrolom komandnog lanca. Utvrđeno je da je Stanislav Galić, kao komandant SRK-a, imao efektivnu kontrolu nad jedinicama SRK-a. Žalbeno vijeće je odbilo svih 19 Galićevih osnova za žalbu. Dokazi pokazuju, van razumne sumnje, da su sarajevski civili zaista bili meta namjernog napada snaga SRK-a. Ukratko, Pretresno vijeće konstatuje da su snage SRK-a u periodu na koji se odnosi Optužnica izvršile sva krivična djela koja se navode u Optužnici – terorisanje, napad na civile, ubistvo i nečovječna djela.
Zanimljivo je (možda posebno za bh. pravosuđe) navesti član 721. presude protiv Galića: “U spisu nema dokaza da su pripadnici SRK-a krivično gonjeni ili kažnjavani zbog protivpravnog gađanja civila. Pretresno vijeće podsjeća na svjedočenje Inđića, koji je činjenicu da niko nikada nije krivično gonjen zbog protivpravnih napada na civile pokušao da objasni sugerirajući da je odgovarajuće mjere bilo moguće preduzeti samo na osnovu konkretnog zvaničnog protesta. Po njegovom viđenju, protest se mogao smatrati konkretnim i biti osnova za preduzimanje odgovarajuće akcije ukoliko je sadržavao detalje kao što su vrijeme, mjesto, smjer vatre, vrsta upotrijebljenog oružja i posljedice vatrenog dejstvovanja…”
No, tužiteljstva u Bosni i Hercegovini raspolažu haškom, kao i svakom drugom dokumentacijom koja se odnosi na svaki dan opsade Sarajeva, odnosno počinjenim zločinima, tako da je svjedočenje svjedoka odbrane Indžića, koji je branio svoje “suborce” u Haagu trenutna paradigma stanja u BiH u pogledu progona odgovornih za zločine nad građanima Sarajeva. Do sada je bh. pravosuđe moralo formirati i poseban državni tim koji bi se bavio samo zločinima počinjenim tokom opsade Sarajeva koja je trajala skoro četiri godine.
Dragomir Milošević i SRK
Sudija Robinson, predsjedavajući Vijeća u slučaju Dragomira Miloševića koji je osuđen na 29 godina, u sažetku presude je naveo: “Ovaj predmet bavi se opsadom Sarajeva. Dokazi otkrivaju užasnu priču o opsadi grada pretvorenog u stupicu i o granatiranju koje su provodile snage Sarajevsko-romanijskog korpusa, poznatog kao SRK, pod komandom optuženog generala Dragomira Miloševića (…) Iz dokaza slijedi da je SRK s dominantnih položaja na brdima oko Sarajeva provodio kampanju snajperskog djelovanja i granatiranja koja je za rezultat imala ranjavanje i smrt velikog broja sarajevskih civila.
Pretresno vijeće je konstatiralo da je Sarajevsko-romanijski korpus koristio cijeli niz sredstava za provođenje svoje kampanje. U svojim redovima SRK je imao izrazito vješte i dobro obučene snajperiste koji su koristili puške s teleskopskim nišanima, grad je granatiran minobacačima, a korištene su i modificirane avionske bombe, koje su bile neprecizne i nisu služile nikakvoj vojnoj svrsi. Pretresno vijeće konstatuje da namjerno gađanje civila u gradu ovim preciznim oruđima, uz upotrebu tako velikog broja granata, predstavlja terorisanje u smislu tačke 1 Optužnice. Budući da je prihvaćeno da je minobacač precizno oruđe i da su poslužioci minobacača bili vrlo dobro obučeni, Pretresno vijeće može, na osnovu činjenice da su ta oruđa korištena, s pravom da zaključi da je postojala namjera za terorisanje.”
Radovan Karadžić i SRK
U presudi Pretresnog vijeća Radovanu Karadžiću se navodi: “Dokazi pokazuju da je SRK koristio snajperske puške za koje su i Galić i Milošević priznali da su bile u arsenalu korpusa. Vojnici SRK-a su koristili i mitraljeze, koji su im omogućavali da gađaju ciljeve na mnogo većim udaljenostima nego što je to normalno bilo moguće sa snajperskim puškama. Vijeće se, takođe, uvjerilo, oslanjajući se posebno na iskaze svjedoka KDZ310 i Maletića, da je SRK imao specijalizirane snajperske jedinice ili odjeljenja kojima je komandovano na nivou bataljona ili na višem nivou, te da su te jedinice posebno zanimale Komandu SRK-a, kao što pokazuju (…) naređenja koja je izdala u vezi sa snajperskim dejstvima. Nakon što je razmotrilo sve dokaze koji su u ovom predmetu izvedeni u vezi sa snajperskim dejstvima u Sarajevu, Vijeće se uvjerilo da su jedinice iz sastava SRK-a tokom cijelog sukoba namjerno gađale civile u Sarajevu.
Prema tome, na osnovu svih dokaza predočenih u ovom predmetu, Vijeće se uvjerilo da je SRK provodio kampanju snajperskog djelovanja i granatiranja grada, kao i njegovog civilnog stanovništva, s namjerom da, između ostalog, teroriše civilno stanovništvo Sarajeva. Pored toga, SRK je pri kraju sukoba koristio modifikovane avio-bombe s jasnim ciljem da se, u sklopu strategije demoralisanja vojnika ARBiH, terorišu stanovnici, što je, kao takvo, jedan od najočiglednijih primjera za namjeru terorisanja. Isto tako, svaki pojedinačni incident snajperskog djelovanja u kojem je neki civil bio meta snajperista SRK-a (…), primjer je hotimične namjere snaga SRK-a da terorišu civilno stanovništvo u Sarajevu. Prema tome, iz svih navedenih razloga, Vijeće se van svake razumne sumnje uvjerilo da su snage SRK-a vodile kampanju snajperskog djelovanja i granatiranja civila u Sarajevu kako bi terorisale te civile.”
Ratko Mladić i SRK
Počevši od sredine maja 1992. do novembra 1995. godine, VRS, a posebno Sarajevsko-romanijski korpus, poznat i pod nazivom SRK, namjerno je granatama i snajperskim hicima gađao civilno stanovništvo Sarajeva. SRK je imao snažan izvještajni lanac. Jedinice SRK nižeg nivoa redovno su slale izveštaje višoj komandi i komandi SRK-a.
Vijeće je razmotrilo prirodu, način, vrijeme, lokacije i trajanje tih snajperskih i artiljerijskih napada i konstatovalo da je namjera izvršilaca, koji su svi bili pripadnici Sarajevsko-romanijskog korpusa, bila da gađaju civile i da na neselektivan način granatiraju grad.
Vijeće je utvrdilo da su pripadnici SRK-a namjeravali da šire teror među stanovnicima Sarajeva i da je terorisanje bilo primarna svrha snajperskog djelovanja i granatiranja. Vijeće je konstatovalo da su pripadnici SRK-a počinili ubistvo, protivpravne napade na civile i terorisanje kao kršenje zakona i običaja ratovanja; te ubistvo kao zločin protiv čovječnosti.
Slobodan Milošević i SRK
Sarajevsko-romanijski korpus VRS-a, pod efektivnom kontrolom Radovana Karadžića i generala Ratka Mladića, pokrenuo je napad na Sarajevo velikih razmera u kome je grad četrdeset i četiri meseca bio podvrgnut granatiranju i snajperskoj vatri, uglavnom sa položaja na okolnim brdima, odakle se pružao neometan pogled na Sarajevo.
Sarajevsko-romanijski korpus je sprovodio dugotrajnu kampanju granatiranja i snajperske vatre na Sarajevo u kojoj su civili namjerno uzimani za metu ili bili izloženi bezobzirnom otvaranju vatre na mjesta za koja se znalo da na njima borave civili.
Laži pripadnika SRK
Ko su te ubice, zločinci koji su skoro četiri godine svakodnevno ubijali život u Sarajevu? Gdje se nalaze? Šta rade? Da li su u našem susjedstvu? Na poslu? Susrećemo li ih na ulici? Nažalost, 23 godina od okonačanja rata građani Sarajeva nemaju ove odgovore. Osim u dva slučaja, kada je Haški tribunal presudio Stanislavu Galiću i Dragomiru Miloševiću, a haške procjene su da je u opsadi Sarajeva učestvovalo oko 18-20.000 pripadnika Sarajevsko-romanijskog korpusa. Vojske Republike Srpske.
Zašto bh. tužiteljstva ne procesuiraju odgovorne za opsadu Sarajeva?
Haške sudije su o pripadnicima SRK, koji su svjedočili braneći presuđene zločince u Haagu u svojim presudama napisali i ovo: “Prilikom donošenja zaključaka, Vijeće je pažljivo ocijenilo iskaze bivših vojnika i oficira SRK-a koji su negirali da je namjerno gađanje civila u Sarajevu snajperima bilo praksa SRK-a. Vijeće je konstatiralo da je to negiranje neodrživo i da se u potpunosti kosi s realnošću na terenu kada se razmatra u kombinaciji s prihvaćenim dokazima tužiteljstva (…) kao i s dokazima koji se konkretno odnose na snajperske incidente iz priloga Optužnici.
Shodno tome, Vijeće smatra da su iskazi tih svjedoka služili njihovim interesima i da su bili neiskreni, što ozbiljno dovodi u pitanje njihovu vjerodostojnost. Po mišljenju Vijeća, vjerodostojnost tih svjedoka, naročito bivših pripadnika SRK-a i vještaka Zorice Subotić i Mileta Poparića, ozbiljno je narušena zbog njihovog opisa kampanje SRK-a u Sarajevu. Njihovi iskazi su u oštroj suprotnosti s iskazima ljudi koji su živjeli, ili radili u Sarajevu tokom opsade, kako lokalnih stanovnika, tako i međunarodnih posmatrača, kao i s dokazima o velikom broju civilnih žrtava u gradu, naročito među ženama, djecom i starijim licima.Neistinitost iskaza pomenutih svjedoka dodatno potvrđuju konkretni incidenti snajperskog djelovanja i granatiranja u kojima je SRK, kako je utvrđeno, namjerno gađao civile ili otvarao neselektivnu i/ili nesrazmjernu vatru na grad.”
U sljedećem nastavcima ćemo objaviti i imena ovih “svjedoka” koji su bili “neiskreni”, odnosno svih onih koji su hladno lagali a bili svojevrsni saučesnici u zločinu, odnosno opasadi Sarajeva.
Ratni zločini ne zastarjevaju.
Abecedni popis oficira Sarajevsko-romanijskog korpusa 1992-1995, Richard Philipps, 6. februar 2009. godine:
1. Aleksić Slobodan (komandant bataljona)
2. Antić Zoran (komandant brigade)
3. Ateljević Dragan (pomoćnik komandanta za moral/vjerska pitanja i pravna pitanja)
4. Balorda Marinko (kapetan I klase, komandant bataljona)
5. Bandić Nebojša (potporučnik, komandant bataljona)
6. Bandžur Miroslav (pukovnik, komandant brigade)
7. Bartula Jovan (regiment commander, iz dokumenata)
8. Blagojević (poručnik)
9. Borkovac Bratislav (pukovnik)
10. Bukarac Nenad (potporučnik, komandir baterije)
11. Buvka (kapetan I klase, štabni oficir za sigurnost)
12. Cvetković Radislav (regiment commander, iz dokumenata)
13. Cvetković Radislav (2) (potpukovnik, komandant artiljerije)
14. Ćosović Goran (regiment commander, iz dokumenata)
15. Čanković Zoran (poručnik, komandant bataljona)
16. Čojić Spasoje (pukovnik, komandant brigade)
17. Čolaković Zoran (komandir baterije)
18. Čuković Miodrag – Gedora (komandant bataljona)
19. Čulum Milenko (company commander, iz dokumenta)
20. Damjanović Nenad (kapetan)
21. Delić Miloš (2) (pukovnik, komandant brigade)
22. Despotović Pero (komandant brigade)
23. Đukić Darko (zamjenik komandanta bataljona)
24. Đurić Branislav (potporučnik, komandant bataljona)
25. Domazet Mile (pukovnik)
26. Dunjić Velimir (major, komandant brigade)
27. Đurić Branko (komandant bataljona)
28. Furtula Radomir (komandant bataljona)
29. Galić Stanislav (komandant Korpusa)
30. Gorančić (šef osoblja)
31. Gračanin Relja (komandir baterije)
32. Gračanin Zdravko (komandant bataljona)
33. Graorac Ratko (potpukovnik)
34. Grbić Rajko (pukovnik)
35. Grković Radovan (komandant bataljona)
36. Hrvačević Milan (zamjenik komandanta bataljona)
37. Ilić Radislav (kapetan I klase)
38. Inđić Milenko (kapetan)
39. Isaković Mile (major)
40. Janjić Dragan (komandant)
41. Janjić Slobodan (komandant bataljona)
42. Janković Rajko (potporučnik, komandant bataljona)
43. Jeftić Svetozar (komandant)
44. Josipović Dragan (potpukovnik, komandant brigade)
45. Josipović Dušan (pukovnik)
46. Jošilo Milovan (komandir voda)
47. Jovanović Jovo
48. Jovanovski Robert (major, komandant brigade)
49. Jovičić Borislav (komandant bataljona)
50. Jovičić Boro (zamjenik komandanta bataljona)
51. Kojić Radomir (major, komandant bataljona)
52. Koprivica Spasoje (kapetan I klase)
53. Koroman Malko
54. Koroman Stjepan (kapetan I klase)
55. Kosmajac Mitar
56. Kosovac Ljubo (pukovnik, pomoćnik komandanta Korpusa)
57. Kovačević Blagoje (komandant brigade)
58. Kovačević Zoran (komandant bataljona)
59. Kozomara Željko (komandir voda)
60. Krajišnik Miroslav (2) (komandant brigade)
61. Kravljača Đorđo (potporučnik, komandir baterije)
62. Krsmanović Aleksa (2) (pukovnik, pomoćnik komandanta Korpusa)
63. Krstić Milorad (potpukovnik, komandant brigade)
64. Krstić Slobodan (pukovnik)
65. Kušić Rajko (komandant brigade)
66. Lalić Dragoljub (komandant bataljona)
67. Lizdek Vlado (pukovnik, komandant brigade)
68. Lučić Dragan (komandant bataljona)
69. Lugonja Marko (pukovnik, pomoćnik komandanta Korpusa za obavještajne poslove)
70. Luledžija Brane (kapetan I klase, oficir za vezu s UNPROFOR-om)
71. Macanović Dragoslav (company commander, iz dokumenta)
72. Malković Milan (potpukovnik, pomoćnik komandanta)
73. Manojlović Tadija (pukovnik, artiljerija)
74. Marčetić Dragan (pukovnik)
75. Medić Vlado
76. Mičić Želimir (kapetan, komandant bataljona)
77. Mijatović Mišo (2) (komandir)
78. Mijić Slobodan (major, komandant bataljona)
79. Mihailović Nebojša (PAT, komandir sekcije)
80. Mijatović Mišo
81. Mijatović Nikola (poručnik, zamjenik komandanta bataljona)
82. Milinković Miroslav (major, šef servisa za transport)
83. Milošević Branko (kapetan I klase, oficir za vezu na aerodromu Butmir)
84. Milošević Dragomir (1) (komandant Korpusa)
85. Milošević Petar (kapetan, injžinjerija)
86. Minić Ranko (potporučnik)
87. Motika Dragislav (komandant bataljona)
88. Motika Mladen (komandant bataljona)
89. Obrenović Jovkan (komandir baterije)
90. Panić Savo (komandir voda)
91. Pavlović Sreto (kapetan I klase, komandant bataljona)
92. Pejić (kapetan, šef tehničkog servisa)
93. Petričević Ljubiša (major)
94. Petrović Aleksander (kapetan I klase, komandant bataljona)
95. Petrović Dane (komandant bataljona)
96. Petrović Ilija (potpukovnik)
97. Petrušić Veljko (potpukovnik, pomoćnik komandanta za logistiku)
98. Plakalović Milan (komandant bataljona)
99. Plakalović Miodrag (komandant bataljona)
100. Popadić Obrad
101. Popović Ostoja (company commander, iz dokumenta)
102. Radenović Radenko (komandant bataljona)
103. Radić Miro (2) (major)
104. Radojčić Vladimir (potpukovnik, komandant brigade)
105. Radovan Nenad (komandant bataljona)
106. Rajić Boško (komandant bataljona)
107. Rajić Dragomir (komandir voda)
108. Rebrača Dušan (potpukovnik, ljekar/farmaceut)
109. Ristić Radomir (potpukovnik, pomoćnik komandanta za logistiku)
110. Rosić Radomir (major, komandant brigade)
111. Sailović Petar (potpukovnik)
112. Savčić Dušan (potpukovnik)
113. Savić Božidar (komandant brigade)
114. Savić Mladen (komandant bataljona)
115. Solar Milivoje (major, tehnički servis)
116. Sladoje Čedo (pukovnik)
117. Sladoje Milan (komandant bataljona)
118. Staničević Gojko (company commander, iz dokumenta)
119. Stojanović Radomir (kapetan I klase, komandant bataljona)
120. Stojanović Veljko (zamjenik komandanta brigade)
121. Stojanović Veljko (2) (potpukovnik, komandant brigade)
122. Subotić Mladen (company commander, iz dokumenta)
123. Šarenac Desimir (brigadni oficir, sigurnost)
124. Šarenac Desimir (2) (komandant bataljona)
125. Šarenac Jovo (zamjenik komandanta brigade)
126. Šehovac Milorad (potpukovnik, komandant brigade)
127. Šekularac Alempija (doktor)
128. Šikuljak Dragan (company commander, iz dokumenta)
129. Šipčić Tomislav (general-major, komandant Korpusa)
130. Štaka Milorad (potpukovnik)
131. Šućur (major, zamjenik komandanta brigade)
132. Šunjak Slobodan
133. Šurbat Dobroslav (komandant bataljona)
134. Tadić Milivoje (PAT, komadir sekcije)
135. Tanić Vitomir (kapetan I klase, komandant bataljona)
136. Terzić Vojko (PAT, komandir sekcije)
137. Timotija Boban (zamjenik komandanta bataljona)
138. Todorović Đuro (komandir voda)
139. Toholj Danilo (potpukovnik)
140. Tonči Rosa (pukovnik, komandant medicinskog servisa)
141. Topalić Novica (potporučnik, komandant bataljona)
142. Topić Ivica (potporučnik)
143. Tošić Dragoljo (major, komandant puka)
144. Trifunović Miladin (komandant brigade)
145. Trifunović Zoran (komandant bataljona)
146. Trišić Milorad (potpukovnik, veza)
147. Ugrešić (potpukovnik, komandant puka)
148. Vasić Braco (kapetan)
149. Vasković Drago (kapetan I klase, komandant puka)
150. Vidović Vasilije
151. Višnić Radomir (kapetan, pomoćnik komandata za moral/vjerska pitanja i pravne poslove)
152. Vujadin Boško (komandant bataljona)
153. Vujašin Mihajlo (kapetan I klase, komandant brigade)
154. Vujašin Mihajlo (2) (major, injžinjerija)
155. Vukadin Dušan (major)
156. Vukotić Vukota (pukovnik, komandant operativne grupe)
157. Vuković Luka (zamjenik komandanta bataljona)
158. Vulović Novica (major, komandant bataljona)
159. Žarković Komnen (pukovnik)
160. Zubić Marko (major, komandant bataljona)
