Priredio: Abdusamed Nasuf Bušatlić
Sin Halida ibn Velida, Sulejman (po njemu je Halid dobio nadimak Ebu Sulejman) i njegova ostala braća učestvovali su u osvajanju Iraka i Šama zajedno sa svojim ocem Halidom ibn Velidom, radijallahu anhu. Posljednja Sulejmanova bitka bila je prilikom osvajanja gornjeg Egipta.
Naime, prilikom osvajanja mjesta Al-Bahnas (trenutno mjesto u pokrajini Minya), grupa Bizantinaca ga je opkolila sa svih strana i Sulejman ibn Halid ibn Velid se borio protiv njih dok mu nije odsječena desna ruka, pa je uzeo sablju lijevom rukom i borio se dok mu nisu odsjekli i lijevu ruku, a zatim su mu sabljom proboli grudi i on je pao mrtav na zemlju.
Tugu za svojim sinom Sulejmanom, Halid ibn Velid je ovako opisao:
Srce mi se slomilo kad me o njegovoj smrti obavijestiše,
Dunjaluk mi se stijesnio, a suze poput kiše potekoše.
Sa svih strana su ga okružili svojim konjima,
A zatim napali oštrim mačevima i sabljama.
Ah, kamo sreće da sam bio prisutan među njima,
Ostali bi ko leševi, koje ptice raznose po brdima.
I tako mi Onoga čiju Kuću Kurejšije hodočaste
I Koji je poslao Muhammeda kao najveću nadu,
Ubio bih hiljadu njihovih u vrtlogu bitke,
Kad bi mi samo Milostivi zdravlja i života podario.
(Izvori: Ibn Esir, Usudul-gâbe, III/289.; Ibn Hadžer, El-Isabe fi temjizi es-sahabe, III/201.)
