Historija je pokazala da je projekat srpskog nacionalnog zaokruživanja koji traje od devetanestog vijeka, a na koji se i danas poziva Milorad Dodik, završio genocidom. Od Narčetanija Ilije Garašanina, preko Homogene Srbije Stevana Moljevića do Dobrice Ćosića i Memoranduma srpske akademije nauka i umjetnosti, ideja koju danas punovo aktuelizira i proklamira Milorad Dodik,u jednom je kontinuitetu prizvodila pokolje i ratove. Uprkos tome ta ideja nikada se nije do kraja uspjela realizirati pa čak ni genocidom, jer na Balkanu je nemoguće stvoriti etnički homogene države.
Pozivati danas u dvadeset i prvom vijeku na formiranje jedne države u kojoj bi živio samo jedan narod, na formiranje države koja bi bila država samo jednog naroda nije ništa drugo nego pozivati na novi genocid. Svi veliki zlikovci u historiji čovječanstva svoje su monstruozne planove objašnjavali navodno plemenitim idejama o jedinstvu naroda i tobožnjem historijskom pravu. Kada je Hitler stvarao “Treći rajh” šta je drugo proklamirao nego formiranje jedinstvene Njemačke države u kojoj bi živjeli svi pripadnici toga naroda. Takve retrogradne ideje sigurno nisu politička platforma na kojoj se može graditi budućnost jednog naroda i procjenjivati njegovo mjesto na ovim prostorima.
Milorad Dodik koji istovremeno i priznaje i negira počinjeni genocid nad Bošnjacima – priznaje tako što od Srbije ne traži reviziju presude iz 2007.godine po kojoj je ona proglašena odgovornom za nesprječavanje genocida a Vojska i Policija Republike Srpske označena kao direktni izvršitelj genocida – i istovremeno retorički negira genocid, premda se činjenice ne mogu negirati, isti taj Milorad Dodik u svojoj političkoj osamljenosti na Republiku Srpsku gleda kao na novi “Pijemont srpstva”. Taj “Pijemont” koji je od svog osivanja i sam genocidan po nekom historijskom anahronizmu trebao bi da dovede do slobode. Čudno je naime, kako se upravo desilo to, da zahtjevi za nacionalnim oslobođenjem, u slučaju Srbije, u protekla dva vijeka su rezultirali genocidom za koji je Srbija proglašena odgovornom za nesprječavanje a sada bi u osnovi, barem kako to smatra Milorad Dodik trebali dovesti do nečeg drugog.
Smiješno je danas u Evropi u dvadeset i prvom vijeku kao svoju političku platformu nametati historijski prežvakane ideološke koncepcije, ma koliki njihov milozvučni ton bio po narod kome se upućuju. Umjesto da poziva trenutnu i novu generaciju srpskih političara na to da pokušaju pronaći načina kako da speru ljagu koju je na lice srpskog naroda bacio jedan od Dodikovih prethodnika – Milorad Dodik poziva na novi projekat sramoćenja vlastitog naroda putem srljanja u zločinstvo.
Međutim, treba postaviti i sljedeće pitanje. Da li su riječi Milorada Dodika samo njegove riječi? Riječi davljenika koji hvata slamku spasa pribjegavajući iluzionističkim koncepcijama koje su doživjele praktičnu historijsku propast, ili Milorad Dodik od nekoga (moćnijeg među Srbima) ima odborenje za ispitivanje terena – Da li to možda Milorad govori tuđe riječi ali vlastitim jezikom, i ko Dodiku daje za pravo da u ime neke stoljetne nove Velike Srbije, govori o Hrvatskoj, Makedoniji, Crnoj Gori i Bosni i Hercegovini.
Da li je to ruka pomiranja koja se navodno svakodnevno od strane srpskih elita pruža prema žrtvama velikosrpske politike?
N.H
(Vijesti.ba)
