Hamza Mustafa, istraživač u Arapskom centru za istraživanje i političke studije u Kataru, u intervju kojeg je dao islamskom informativnom portalu www.islammemo.com, otkriva javnosti nepozante razloge ruske intervencije u Siriji i imena arapskih država koje su dale podršku ovoj intervenciji.
Na pitanje „Smatarte li da je Moskovski samit, kojem su prisustvovali vladari Ujedinjenih Arapskih Emirata, Jordana i Egipta, i na koji način uticao na direktnu rusku vojnu intervenciju u Siriji?“, ovaj ugledni arapski politički analitičar dao je sljedeći odgovor: „Nema sumnje da je stav spomenutih država prema sirijskoj krizi, ako ne identičan a onda blizak ruskom stavu, i da ove države, svojim tajnim kanalima, još uvijek održavaju neku vrstu diplomatskih, vojnih i sigurnosnih veza sa Sirijom. S obzirom da je borba protiv „političkog islama“ u samom vrhu prioriteta unutrašnje i vanjske politike ovih država, one u sirijskoj krizi, u koju je uključen veliki broj islamskih grupacija, vide direktnu prijetnju svojim interesima. Teško bi bilo reći da je njihova riječ imala presudan uticaj na rusku odluku o vojnoj intervenciji, međutim Moskvi je, za vojnu intervenciju, itekako bila potrebna saglasnost arapskih prestonica koje zajedno sa njom dijele rizik pada Asadovog režima. To bi mogao biti razlog zbog kojeg su spomenute države odbile učestovati u zajedničkom proglasu arapskih, nekih zapadnih država i Turske, kojim je osuđena ruska intervencija u Siriji i zatraženo od Moskve da obustavi zračne napade na civile i sirijsku opoziciju.
O tome da li je jedan od ciljeva ruske intervencije „neutralizacija/smanjenje turskog uticaja u regionu“, Mustafa kaže: „Istina je da ruska intervencija ima više ciljeva i poruka, i da je jedan dio tih poruka usmjeren upravo Turskoj. Prije svega, Rusija je, za svoju vojnu intervenciju, odabrala najnepovoljniji mogući trenutak za Tursku – zauzetost Turske borbom protiv kurdskih separatista i pripreme vladajuće AK partije za sudbonosne izbore, čije će se reprkesuije osjetiti ne samo u Turskoj nego u cijelom regionu. Moskva je bila ubjeđena da se Turska, zbog svojih unutrašnjih problema, neće moći ozbiljnije angažovati u rješavanje sirijskog problema, tj. realizaciju američko-turskog plana o uspostavljanju sigurne zone na sjeveru Sirije, i pružanje potpore Slobodnoj sirijskoj vojsci u potpunom ovladavanju ravnicom Sehlul-Gāb, pokrajinom Hama i planinskim lancom Džibalus-Sahil, i zato je požurila sa vojnom intervencijom prije nego se stvore uslovi za aktivno učešće turske u „sirijskom pitanju“, a posebno ako AK partija uspije osvojiti većinu koja joj je potrebna za samostalno formiranje vlade.
