Dok Rusija vršlja po zemljama bivše SFRJ (i šire), uz direktnu ili indirektnu pomoć Srbije, dok se demokratski svijet zgražava nad informacijama o pokušaju državnog udara u Crnoj Gori, te pokušajima izazivanja novog rata u Evropi razbijanjem BiH, obavještajne službe (uz podršku paraobavještajnih, paravojnih i parapolicijskih grupa), ne samo da su realizatori ovih političkih ideja i zamisli, nego sve rade da bi prikrile namjere i dešavanja, kao što je propali puč u Crnoj Gori, a sve kako bi odvratili pažnju domaće i svjetske javnosti od stvarnih i veoma opasnih akcija koje ozbiljno ugrožavaju i narušavaju mir i sigurnost BiH, Balkana, a time i Evropske unije
Od Dejtonskog sporazuma politički odnosi između država bivše Jugoslavije nikada nisu bili složeniji, a ratni animoziteti, nacionalne mržnje i velikodržavni interesi i politike, koje su ponovno “isplivale”, opterećeni su dodatnim interesima i uticajima najjačih država svijeta. U fokusu javnosti već duži period su odnosi zvaničnog Zagreba i Beograda i njihova skoro dnevna prepucavanja skoro, pa oko svega. Rimokatolička i Pravoslavna crkva su uključene skoro istim intenzitetom kao i politike ovih država. I što je najvažnije i jedna i druga strana poziva onu drugu da prestane sa određenim akcijama protiv one druge. Vrhunac je bio međusobno optuživanje za podršku fašizmu: Srbija kritikama Hrvatske u vezi s rehabilitiranjem Alojzija Stepinca i ustaškim pokretom, a Hrvatska kritikama veličanja i amnestiranja četničkog pokreta i njegovog vođe Draže Mihailovića od strane Srbije.
Hrvatska i Slovenija već dugo vremena vode međunarodnu arbitražu zbog teritorijalnog razgraničenja u Piranskom zaljevu, a odnosi ove dvije države dodatno su se zakomplicirali nakon što su objavljeni (snimljeni) razgovori slovenačkih predstavnika u arbitraži (i njihovo “lobiranje” kod međunarodnih predstavnika zaduženih za rješavanje spora), koji se tiču samog postupka, čime je bila dovedena u pitanje i sama bit arbitražnog postupka.
Bosna i Hercegovina je “srce” cjelokupnih odnosa na području nekadašnje Jugoslavije, i samo naivni mogu vjerovati da politika koju sprovode Dragan Čović i Milorad Dodik nije dogovorena sa Hrvatskom, odnosno Srbijom, te da su priče o referendumu i otcjepljenju Republike Srpske i stvaranju hrvatskog entiteta samostalni projekti nacionalnih vladara u BiH.
Pokušaj državnog udara u Crnoj Gori u vrijeme održavanja izbora raskrinkao je puno toga, i već je valjda svima jasno da je Rusija više nego ikada uključena u dešavanja na području bivše SFRJ, te da predstavlja glavnu kočnicu ulaska Crne Gore i Bosne i Hercegovine u NATO, odnosno Evropsku uniju. Izbori u Crnoj Gori su bili i referendum o budućnosti ove zemlje, ali i BiH u nekom smislu; to da li će proruske snage u Crnoj Gori uspjeti zaustaviti put ove države u NATO, utjecat će i na BiH, odnosno da li će ove snage (sa Miloradom Dodikom) uspjeti zaustaviti put BiH prema NATO-u.
Rusija ne smije da ratuje sa Zapadom
Skoro u potpunosti dešavanja u regionu podsjećaju na ona s kraja ’90-tih godina – zveckanje oružja, plebisciti, referendumi, politički izbori, ugroženosti, država i nacija. No, razloge za dodatnu zabrinutost daje aktivna angažiranost Rusije, koja ima podršku i Srbije, i Milorada Dodika u BiH, i srpskog stanovništva u Crnoj Gori.
Koliko je situacija ozbiljna govore i reakcije NATO zvaničnika koje su u regionu prošle skoro potpuno nezapaženo. Posebno istup češkog generala Petra Pavela (čija zemlja nesumnjivo ima veliko iskustvo sa Rusijom), predsjednika Vojnog komiteta NATO-a koji je 23. oktobra 2016. u Pragu, na konferenciji pod nazivom “Hibridne operacije protiv NATO-a i propagande dezinformacije”.
Podsjetimo, upravo je general Pavel u septembru (ove godine) zaprijetio Srbiji i Republici Srpskoj intervencijom NATO snaga. Na konferenciji je istaknuo da su “Rusi svjesni svoje vojne nemoći, pa zbog toga stalno prijete nuklearnim oružjem i na silu prave neprijatelje od Evropske unije i SAD”. Naveo je i da ruski predsjednik Vladimir Vladimirovič Putin “preživljava na vlasti” tako što “fabrikuje spoljnog protivnika i konstantno stvara ratnu atmosferu”, dodavaši: “Iako ima sposobniju vojsku nego prije 15 godina, Rusija još nije u stanju da bude konkurencija Zapadu, čega je rusko rukovodstvo svjesno. A i u Evropi, i na Balkanu, za potencijalnog saveznika imaju samo Srbiju… zato često prijete da će upotrijebiti nuklearno oružje koje treba da prikrije slabosti u oblasti konvencionalnih snaga.” Sasvim je jasno da se Srbija i Srbi u planovima NATO-a smatraju saveznicima Rusije, odnosno kao potencijalna opasnost za NATO.
Da bi izbjegao konfrontaciju sa USA i EU, odnosno s NATO-om, nakon hapšenja grupe u Crnoj Gori, Aleksandar Vučić je ekspresno sazvao press konferenciju, kako bi se ogradio od pokušaja državnog udara u ovoj zemlji. Svjetska javnost je zabilježila da je Srbiju tada posjetio Nikolaj Patrušev, sekretar ruskog Savjeta za nacionalnu bezbednost, sa saradnicima, ali malo ko je pomenuo da je sa njim u Srbiju došao i komandant ruskog Zapadnog vojnog okruga, general-pukovnik Andrej Kartapolov.
Patrušev je stigao u Beograd dan nakon što je premijer Srbije Aleksandar Vučić javnosti saopštio plan nasilnog zauzimanja državnih institucija Crne Gore, i to uz pomoć “stranog faktora”, potvrđujući time informaciju Milivoja Katnića, specijalnog tužitelja Crne Gore. Posjeta Patruševa je kasnije od srbijanskih zvaničnika “pokrivena” kao ranije dogovorena “u cilju potpisivanja memoranduma o suradnji”?! No, glavni ruski bezbjednjak Nikolaj Patrušev boravio je u Srbiji kako bi u Moskvu vratio trojicu ruskih špijuna za koje se sumnja da su bili upleteni u dešavanja u Crnoj Gori, što je objavljeno i u Blicu.
Ruska baza na Balkanu
U saopćenju Vlade Srbije precizirano je da je premijer Vučić ponovio nedvosmislen stav Srbije da “čuva i štiti princip vojne neutralnosti”. Patrušev je, pak, istakao da je Rusija spremna na blisku suradnju sa Srbijom, da im pomogne u modernizaciji odbrambenih sredstava, kao i da pruža “političku podršku očuvanju integriteta i suvereniteta Republike Srbije”. U suštini, Srbija je platila ceh paktiranja sa Rusijom koja je iskoristila njenu teritoriju i njene državljane da pokuša napraviti državni udar u Crnoj Gori kako bi spriječila njen ulazak u NATO. Srbiji se desilo upravo ono što je ona radila sve vrijeme od kraja devedesetih, kroz stalnu podršku Srbima u svim država nastalim na prostoru bivše SFRJ i podržavala ratove, iako, zvanično, i danas, sve pokušava uvjeriti kako su to bili ratovi s kojima Srbija nije imala nikakve veze.
Spašavajući sebe, ali ovaj put zaista i Srbiju, Vučić je morao izaći s pričom o “inostranom elementu”, jer neoboriva je činjenica da je šef grupe koja je optužena za pokušaj udara u Crnoj Gori bivši šef sbijanske Žandarmerije, što je vrlo lako moglo biti (i još uvijek može) fakturisano Srbiji. Vučić je rekao da nije izjavio da “smo sprečili ubistvo premijera bilo koje zemlje, pa ni Crne Gore”: “Rekao sam da imamo nedvosmislene dokaze da su određene grupe i lica pratila kretanje premijera. To je nešto do čega smo došli ne želeći da se mešamo u izborni proces u Crnoj Gori. Mislim da smo se ponašali odgovorno i ozbiljno, kao država, Vlada čijim partijama učesnicama takav sled događaja nije donosio prednost ili poene, već na ozbiljan i odgovoran način.”
Moskovski “Komersant” je objavio kako zvanični Beograd “nije zainteresovan za skandal, a da sa druge strane, ne želi da bude osumnjičen da ima veze sa kriminalnim akcijama u susednoj zemlji”. U obavještajnim krugovima kruže glasine po kojima ruski agenti imaju veću slobodu djelovanja u Srbiji nego i u samoj Rusiji. Opet po istim izvorima Srbija je postala svojevrsna obavještajna i vojna baza za Rusiju i ruski obavještajci upravo iz Srbije djeluju prema državama iz okruženja, i to ne samo državama bivše SFRJ. Jedina država koja se (u širem regionu), pored Hrvatske, ozbiljno suprotstavlja djelovanju ruskih službi je Rumunija. Zajedničke vojne i policijske vježbe Srbije sa Rusijom, stvaraju Srbiju novom bazom Rusije na Balkanu, kao što je nešto slično bila i ostala Sirija.
U jeku afere oko pokušaja državnog udara u Crnoj Gori pojavila se informacija o pronalaženju oružja u blizini porodične kuće Aleksandra Vučića – o čemu je javnost ekspresno obaviještena, mada bi bilo logično, čak i laicima, da su ti ozbiljni operativci koji su to otkrili, postavili zasjedu i sačekali da vide ko će doći po to oružje – što samo upućuje da je to, tek puko skretanje pažnje sa svjetskog skandala učestvovanja ruskih obavještajaca u dešavanjima u Crnoj Gori i srbijanske involviranosti u te događaje. Ali, i pokušaj da se za “pronađeno” oružje faktura ispostavi unutrašnjim strukturama, prevashodno BIA-i koja nije bila “na visini zadatka” čime je, svjesno ili nesvjesno, dopustila i doprinijela blamaži Rusije, odnosno neuspjehu državnog udara. Što sad srbijanski obavještajci pokušavaju preusmjeriti (polu)informacijama o tome kako je pronađeno oružje stiglo iz BiH, tačnije iz Republike Srpske.
Preplitanje politike i obavještajnih službi
Pred dešavanja u Crnoj Gori Srbija je uhapsila osobu koja je, navodno, godina radila za hrvatsku obavještajnu službu, a zatim je Vučić javno denuncirao osobe koje su (navodne) radile za američku obavještajnu službu. U modernom (političko-obavještajnom) svijetu ovakve stvari se završavaju u tišini – razmjenom, protjerivanjem, suradnjom obavještajnih službi, a tek je na kraju, u nizu poteza, hapšenje i javno obvjavljivanje imena špijuna. Naravno, nema nikakve sumnje da srbijanski obavještajci nikada neće uhapsiti, ili denuncirati, niti jednog ruskog obavještajca, niti će Vučić ikad izaći sa saopćenjem o tome.
Ruska služba i BIA upetljane su u dešavanja u Crnoj Gori, ali na žalost po njih, crnogorska obavještajna služba je na vrijeme otkrila zavjeru. Preplitanje politike i obavještajnih službi nekad ide do apsurda. U BiH kontinuirano vršljaju Vučićevi obavještajci, a BiH se ne oglašava čak i kada pripadnici službe iz Srbije javno oko toga progovore. Bivši direktor Obavještajno-sigurnosne agencije BiH, sada ambasador BiH u NATO-u, u svom mandatu dobio je hrvatsko državljansto, uz pomoć direktora hrvatske obavještajne službe.
Po slovenačkim analitičarima telefonske razgovore predstavnika Slovenije pred Arbitražnim sudom u Strasbourgu pribavila je hrvatska obavještajna služba s ciljem diskreditacije arbitražnog postupka Slovenije, puštajući u srbijanske i hrvatske medije transkripte snimljenih razgovora. Zoran Milanović, tadašnji premijer Vlade Hrvatske, javno se založio za novi mandat šefa hrvatske obavještajne službe, ističući njegove zasluge oko arbitraže. Predsjednik Makedonije iskoristio je “pomoć” obavještajnih službi koje su neovlašteno prisluškivale opozicione političare i “neprijatelje sistema”.
Izvještaj RS-a Vijeću sigurnosti UN
Krajem prošle sedmice Milorad Dodik je uputio je uputio “Шеснаести извјештај Републике Српске Савјету безбједности Уједињених нација”, tačnije adresirao ga je na Ban Ki-moona, generalnog sekretara UN-a. Izvještaj (koji po svemu upućuje da su ga radile paraobavještajne službe, a kao dio propagande s ciljem otcjepljenja RS) usmjeren je protiv BiH, a najviše protiv Stranke demokratske akcije koja po izvještaju “pokušava da izazove krizu tako što napada legitimitet Republike Srpske nastojanjima da zabrani obilježavanje dana nastanka Republike Srpske i ozbiljnim prijetnjama nasiljem protiv Republike Srpske. Ovakvi postupci SDA dio su šireg obrasca podrivanja stabilnosti i funkcionalnosti BiH, te saradnje između entiteta i konstitutivnih naroda BiH”. U pismu se ukazuje i kako je “SDA doprinijela tome da se BiH pretvori u utočište džihadista, koji predstavljaju ozbiljnu prijetnju po BiH, Evropu i ostatak svijeta.” Dalje se navodi kako će RS nastaviti da “brani svoja prava koja ima na osnovu Ustava i zakona u BiH” (valjda od SDA i Bošnjaka).
Proruski pamflet
Više je no upadljivo da je po Dodikovom izvještaju SDA svojevrsna teroristička stranku, stranka koja je dovela mudžahedine i koja i danas održava veze sa mudžahedinskim krugovima, ugrožavajući time, navodno, i sigurnost svih, a posebno Republike Srpske, zbog čega po njemu “podrškom SDA, međunarodna zajednica nesvjesno doprinosi širenju terorizma” (što bi on dobro trebao znati, s obzirom da mu je ta ista SDA pomogla kada je prvi put dolazio na vlast u RS). Na kraju izvještaja je pet imena “najodgovornijih”: Bakir Izetbegović, Šefik Džaferović, Šemsudin Mehmedović i Osman Mehmedagić (direktor OSA-e, kome je, po Dodikovim paraobavještajcima, najveći grijeh što se OSA počela suprotstavljati ruskom uticaju u BiH, ali i drugih paravojnih i paraobavještajnih grupa koje rovare po BiH).
Izvještaj se bavio i Tužiteljstvom BiH, čijih se poteza Dodik očito boji nakon odlaska Gorana Salihovića s pozicije glavnog tužitelja koji je suspendiran, između ostalog, i zbog navodnih veza s Dodikom, odnosno opstruiranja istraga koje su vodile ka predsjedniku RS-a. U međunarodnim krugovima Dodikov izvještaj je ocijenjen kao “običan proruski pamflet”.
Nekako u isto vrijeme kad je objavljen ovaj Dodikov izvještaj, pred sudom na Kosovu je svjedočio bivši ministar sigurnosti BiH, Fahrudin Radončić, u predmetu koji se vodi protiv Nasera Keljmendija (na američkoj crnoj listi kao jedini šef kriminalne grupe iz Evrope). Radončić je, pored ostalog, pričao o državnoj mafiji u BiH, muslimanskoj tajnoj policiji, dovodeći ih u kontekst djelovanja određenih kriminalaca, mafije, političkih ubistava…, spominjući i nekadašnjeg predsjednika SDA Aliju Izetbegovića…, sve pozivajući se na pisanje medija. Na Radončićevo svjedočenje reagirala je SDA, “najoštrije osuđujući” njegove izjave, te navodeći da će “koalicija SDA-SBB opstati”.
Praveći poveznicu između ova dva događaja – Dodikovog izvještaja i Radončićevog svjedočenja – dolazi se do zaključka da je SDA ta koja u kontinuitetu predstavlja smetnju razvoju BiH, odnosno da je SDA ključni izvor nestabilnosti u BiH i u regionu.
Dodik je u svom izvještaju izostavio imena tužitelja.
Radončić je u trećem danu svog svjedočenja naveo ime tužitelja Dubravka Čampare.
Potezi političara
Sve upućuje da se ključni potezi političara, kako na lokalnom, regionalnom tako i na međunarodnom planu, povlače preko obavještajnih i paraobavještajnih službi, i pojedinaca – eksponenata tih službi.
Dok Rusija vršlja po zemljama bivše SFRJ (i šire), uz direktnu ili indirektnu pomoć Srbije, dok se cijeli demokratski svijet zgražava informacijama o pokušaju državnog udara u Crnoj Gori, pokušajima izazivanja novog rata u Evropi razbijanjem BiH (u suradnji s Čovićem), u prvi plan se stavlja navodni pokušaj atentata na Vučića (na račun čega su i američki marinci počeli zbijati šale), a sve smišljeno kako Vučić ne bi morao objašnjavati šta su to radili ruski obavještajci radili u Beogradu, i šta se desilo u Crnoj Gori.
Ali pažnju javnosti odvlače i događaji iz Republike Srpske i s Kosova – paraobavještajnim izvještajem Dodika, svjedočenjem Radončića, priznanjima ratnim zločincima (od iste Skupštine kojom je presjedavo Momčilo Krajišnik koji je i presuđen kao predsjednik te skupšine a ne kao neki politički aktivista SDS-a)… Obavještajne službe ne samo da su realizatori ovih političkih ideja i zamisli, nego djeluju i obmanjujuće da bi se prikrile stvarne namjere i dešavanja, kao što je propali puč u Crnoj Gori, a sve kako bi odvratili pažnju domaće i svjetske javnosti od stvarnih i veoma opasnih akcija koje ozbiljno ugrožavaju i narušavaju mir i sigurnost BiH, Balkana, a time i Evropske unije.
Nažalost, zvanični organi BiH i pojedinci nisu se ozbiljnije oglašavali i zauzimali stavove o ovim veoma ozbiljnijim dešavanjima, ne samo u BiH, nego i regionu, odnosno pokušaju državnog udara u Crnoj Gori, iako nešto slično u skoroj budućnosti može zadesiti i BiH, s obzirom na sva navedena politička i obavještajna spinovanja. BiH mora itekako povesti računa o sigurnosnim izazovima koji mogu promijeniti njenu budućnost, odnosno mora imati veoma jasan put prema NATO-u i EU.
Zapadna demokracija je u obavezi da štiti Dejtonski sporazum, kao međunarodni ugovor, a svako ugrožavanje međunarodnih ugovora mora imati adekvatnu intervenciju, uključujući i vojnu, i o tome državna politka BiH mora početi javno govori i sa zapadnim saveznicima dogovoriti eventualne vojne (re)akcije. General Pavel je, ipak, predsjednik Vojnog komiteta NATO-a i nema sumnje da se probosanski političari, pored ustaljene retorike o zacrtanim evropskim i atlanskim integracijama i politici mira i stabilnosti, moraju jasnije zalagati da se i vojnim sredstvima štiti Dejtonski ugovor od strane NATO-a.
General Pavel je na svu sreću, ili nažalost, postao glasnogovornik zaštite bosanske opstojnosti.
Izvor: Dženana Karup Druško / Avangarda.ba
