Najveći broj muslimana tokom mjeseca ramazana obavlja teravih-namaz u džematu u džamijama, povodeći se za praksom ashaba. No, malo je poznato da neke sekte ovaj namaz smatraju zabranjenim, kao što je slučaj sa raznim šiijskim sektama i podsektama, s izuzetkom nekih imama šiija-zejdija koji su ga smatrali dozvoljenim. Također, el-Makriziji navodi da je mutezilska sekta nezamija smatrala da nije dozvoljeno klanjanje teravih-namaza.
Ova iznimna mišljenja ne bi imala nikakvog značaja, da se kroz historiju nije dešavalo da muslimani budu iskušani da nad njima vladaju pripadnici ovih sekti koji su, onda, snagom sile nametali svoje mišljenje.
Tako su Fatimije, pripadnici ismailijskog ogranka šiija, bili poznati po zabranjivanju muslimanima da obavljaju tereavih-namaz, u više navrata tokom njihove vladavine Egiptom i sjevernom Afrikom.
Sibt ibnul-Dževzi obavještava nas da je fatimijski vladar el-Mensur Islamil, sin el-Kaima bi emrillah (umro 334. H.g.), „oponirao načinu vladavine svoga oca i djeda, dopustivši obavljanje teravije i sunneta“ u Tunisu, prije nego je odatle otišao u Egipat.
Historičar Ibn Seid el-Antaki navodi da je 370. H.g. fatimijski vladar El-Aziz billahi zabranio obavljanje teravije u Egiptu „pa je to veoma teško palo svim sunijama“.
Nasljednik ovog vladara, el-Hakim bi emrillah (umro 411. H.g.), prvo je dozvolio obavljanje teravije, a onda je zabranio i odredio smrtnu kaznu onome ko prekrši zabranu. Ta zabrana trajala je deset godina, a među najpoznatijima nad kojima je izvršena smrtna kazna je šejh Redža ibn Ebil-Husejn, koji je, unatoč zabrani, obavljao ramazanski teravih-namaz, dok je šejh Ebul-Kasiam el-Vasiti u Mesdžidul-aksau bičevan gotovo na smrt, samo zato jer je izrazio neslaganje sa naredbom fatimijskog vladara da zabrani teravije.
El-Hakim bi emrillah 408. H.g. ponovo je dozvolio obavljanje teravije i njegova odluka čitana je u džamijama u Egiptu i drugim područjima nad kojima je vladao. Po toj odluci radilo se sve do njegove smrti.
Na istoku su hašašuni, skupina šiija-ismailija, zabranjivali teravih-namaz u područjima Perzije i Horasana nad kojima su vladali. Njegovo obavljanje su dozvolili tek pri kraju njihove vladavine, kada je postalo evidento da im se vlast ruši i propada.
Historičar Ibn Tagriberdi (umro 874. H.g.) navodi da je 608. H.g. u Bagdad došao izaslanik Dželaluddina Hasana, vladara utvrde Kalamot da obavijesti abbasijskog halifu en-Nasira (umro 622. H.g.) da su se on i njegovi sljedbenici odrekloi batinijskih učenja i da grade džamije i da su klanjali teravih-namaz u ramazanu.
