Piše: Sejfudin Dizdarević
Licemjerno zalaganje Zapada za ljudska prava ovih dana nudi javnosti malo poznate historijske činjenice o mjestu gdje se održavaju zimske olimpijske igre. Nakon borbe „za prava pedera” kao poluge preko koje se treba „šuknuti” Putinu, na red je došla prava lavina tekstova o zbivanjima u Sočiju 1864. godine kad su ruske carističke snage protjerale oko milion pripadnika muslimanskih Čerkeza.
Ovo selektivno vađenje „ljudskih prava” i „podsjećanja na genocide” se radi samo onda kad objekat kampanje (u konkretnom slučaju Rusija) iz bilo kojih razloga mutira u „neprijatelja”.
Da li se ikada pitate zbog čega se tek sada, nakon više od 90 godina – tematizira proganjanje Armenaca u vremenu od 1915. do 1918? Tek u zadnjih 10-ak godina – u istom vremenskom periodu kad počinje uspon Erdoganove AKP stranke i stidljiva emancipacija od Zapada – taj isti Zapad otkriva svoju „ljubav” prema Armencima. Tako EU u rezoluciji od juna 2004. godine (2 godine nakon prve pobjede AKP na izborima) uslovljava Turskoj pristup Evropskoj zajednici tek onda kada ovi priznaju genocid nad Armencima. Francuska je zakonom iz januara 2001. godine (godinu dana prije prve pobjede AKP na izborima) donijela najkraći zakon u svojoj historiji koji se sastoji iz jedne jedine rečenice: „Događaje 1915. nad Armencima Francuska priznaje kao genocid”
[Francuska je u alžirskom ratu za nezavisnost od 1954. do 1962. na ahiret poslala 1.500.000 Alžiraca. Štaviše, Francuska je zakonom od 23.2.2005. kao jedan od ciljeva nastavnog plana u francuskim gimnazijama donijela zakon u kojem se akcenat stavlja na „pozitivne vrijednosti kolonijalizma” Ko o čemu – kurva o poštenju.]
Sličan zakon je donesen 11.3.2010. (8 godina nakon prve pobjede AKP na izborima) u Švedskoj gdje se govori o „genocidu nad Armencima”.
Njemačka u debati u Bundestagu od 24.5.2009. (7 godina nakon prve pobjede AKP na izborima) traži od Turske da prizna „historijsku odgovornost za pokolj nad armenskim kršćanima u Osmanskom carstvu”. [Na ovom mjestu mala digresija: Njemačka je u vremenu od 1904. do 1908. pobila 85.000 (od tadašnjih 100.000) pripadnika naroda Herrero u današnjoj Namibiji, koji su se digli na ustanak protiv kolonizatora. Genocid je bio cilj tadašnjih njemačkih kolonizatora, koji su kao odgovor na ubistvo 200 Nijemaca u Namibiji izjavili: „Mislim da [Herrero] nacija mora biti uništena. Unutar njemačke [kolonijalne] granice svaki Herrero, s puškom ili bez nje, sa stokom ili bez nje, bit će ubijen” (tadašnji general Lothar von Trotha, 1904. godina) ]
Kad su potomci namibijskog Herrero naroda tražili od Njemačke (da kao pravni nasljednik) prizna genocid od 1904. do 1908, zvanično su od njemačkog Bundestaga 21.8.2012. dobili odgovor da je „Savezna Republika Njemačka tek 22.2.1955. ratificirala konvenciju od 9.12.1948. o genocidu i ona kao takva ne važi retroaktivno. Na historijska dešavanja koja su se desila prije tog datuma konvencija o genocidu ne može biti primijenjena”. Ali da ista Njemačka od Turske traži da događaje 1915-1918. vezane za progon Armenaca prizna kao genocid – eh to može!
Helem…
Selektivno vađenje „ljudskih prava” je šuplja za NVO aktiviste i ostale idealiste koji ne kontaju da je ovo pendrek kojim se ućerava u suru. Ali aktuelna kampanja protiv Putina podsjeća nas muslimane na pokolje i istrebljivanje muslimanskog naroda Čerkeza koji su naseljavali predjele oko današnjeg mjesta gdje se odražavaju Zimske olimpijske igre. Kavkaski rat je trajao 101 godinu. Toliko dugo su se muslimanski narodi Kavkaza borili protiv Rusa koji su ih htjeli porobiti. Godine 1763. ruski car je na čerkeskoj teritoriji izgradio tvrđavu Mosdok. U toku rata svi narodi Kavkaza počeli su se suprotstavljati Rusima. Najpoznatiji vođa ovih ratova je bio Čečenac imam Šamil koji se 30-ak godina, od 1830. do 1859, borio protiv Rusa i kojem je pošlo za rukom da za kratko vrijeme uspostavi islamski emirat na Kavkazu. Nakon poraza nad imamom Šamilom Rusi, zajedno s Kozacima, skoncetrisali su se na borbu protiv Čerkeza, koji su pružali fanatičan otpor Rusima.
Vojnici ruskog cara su sve više napredovali. U predjelu današnjeg Sočija su se zabarikadirali zadnji branioci svoje čerkeske domovine. Pet dana, od 7. do 11. maja 1864. uspjeli su da se odupru napadima Rusa. Ali onda su ruski topovi i nadmoć vojnog oruđa donijeli odlučujući preokret. U pokolju koji je uslijedio nijedan čerkeski branitelj nije preživio.
Za ruskog cara Aleksandra II ovo je bila velika pobjeda. Njegov brat, veliki vojvoda Mihajlo, 10 dana kasnije je organizovao veliku paradu ruskih i kozačkih vojnika u gradiću Kbaade (današnja Krasnaja Poljana – mjesto gdje se olimpijski bijatlonci bore za medalje). Ono što je nakon toga uslijedilo se jedino može opisati riječju genocid – cijeli čerkeski narod je protjeran preko Crnog mora u Osmansko carstvo, odnosno istočno ka Uralu. Između 500.000 i 1.000.000 Čerkeza, Abhazijaca i drugih kavkaskih naroda su bili žrtva ovog etničkog čišćenja. Njih oko 100.000 su se utopili u prenatrpanim brodovima koji su ih trebali prebaciti do osmanskih obala Crnog mora. Njemački novinar Manfred Quiring u svom nedavno izdanom romanu „Der vergessene Völkermord. Sotschi und die Tragödie der Tscherkessen” (Zaboravljeni genocid. Soči i tragedija Čerkeza) kaže da Čerkezi do danas odbijaju jesti ribu iz Crnog mora u kojem se utopilo toliko pripadnika njihovog naroda.
Čerkezi su danas rasuti po cijelom svijetu, niko ne zna koliko ih tačno ima. Procjene se kreću od 3 do 7 miliona. U Rusiji žive kao manjine u republikama Kabardino-Balkarija, Karačajevo-Čerkezija i Adigeja. Oni su narod koji svoje korijene mogu naći samo u muzeju ili na internetu. Jedan narod koji nestaje jer mu nestaje i jezik. Zadnja osoba koja se aktivno služila tzv. „ubihskim” jezikom (Ubihi su bili jedan od čerkeskih naroda i to baš oni koji su naseljavali predio oko Sočija) bio je Tevfik Esenç, koji je 1992. godine kao 88-godišnjak umro u Istanbulu. Na njegovom mezaru stoji ugravirano: „Ovo je mezar Tevfika Esença. On je bio zadnja osoba koja je znala pričati jezik koji su zvali ubih.”
