Piše: Ali ibn Muhamed Awde el-Gamidi / Preveo i prilagodio: Abdusamed Nasuf Bušatlić
Bez obzira na teško trenutačno stanje, islamski ummet će, ako Bog da, izaći na selamet i njega, bez sumnje, čeka dobro, jer sve što se dešava u kosmosu, dešava se po Allahovoj odredbi i kaderu, a Allah nije odredio i učinio zlo apsolutnom kategorijom, tako da iz zla, često puta, Allahovom odredbom, dolazi dobro.
Historija nam potvrđuje ovu činjenicu. Naime, u historijskim tokovima i kretanjima postoje skrivene činjenice koje poznaju samo vrsni historičari, a mi ćemo ovdje navesti samo jedan takav primjer.
Kada u historijskim knjigama čitamo priču o invaziji Mongola na islamski istok, mi ne primjećujemo ništa osim suparništva među muslimanima i međusobnih sukoba i trvenja u svim državama koje su Mongoli osvojili. Nakon toga uslijedile su bitke u kojima su Mongoli ubili milione muslimana sve dok nisu stigli do Šama gdje su im se suprotstavili Mameluci i zadali im težak poraz u Bici Ajn Džalut 658. godine po Hidžri, odnosno 1260. godine po miladu.
Postavlja se pitanje: ”Odakle su došli Mameluci?” Oni su djeca čije su roditelje poubijali uglavnom Mongoli, tako da su ostali siročad bez roditelja i bez plemena i države koji bi ih zaštitili, a zatim su ih uzeli trgovci robovima i prodavali ih na Crnom moru. Ejubijski sultan Salih Ejub kupio je veliki broj te djece i naselio ih na otoku Revda na rijeci Nil. Zatim im je odredio šejhove, učitelje i vojne trenere, tako da su oni, kada su odrasli, postali okosnica ejubijske vojske. Da bi zatim, nakon slabljenja i propasti ejubijske države preuzeli vlast i osnovali mamelučki sultanat te porazili Mongole kod Ajn Džaluta. Zatim su ponovo porazili Mongole pod vođstvom mamelučkog sultana Zahira Bejbersa 675. godine po Hidžri.
Godine 680. pobijedili su Mongole i u Bici kod Homsa kada je mongolska vojska brojala 150 hiljada boraca. To je upravo bila bitka u kojoj je slomljena kičma Mongolima. Zatim, Mameluci (jetimi koji su prethodno bježali od mongloskih sablji) su u potpunosti otupili oštricu krstaša u Šamu, pod vođstvom Zahira Bejbersa, sultana Kalavuna i njegovog sina Halila bin Kalavuna.
I ne samo to, već je pred mongolskim sabljama pobjegao ogroman broj Mameluka turskog porijekla koji nisu bili muslimani. Oni su utočište našli u Maloj Aziji, pa su ih dočekali turski šejhovi preko kojih je većina njih primila islam. Kada je, u kasnom sedmom stoljeću, osnovano Osmansko carstvo na zapadnom dijelu Male Azije, pred sobom je imalo ogroman ljudski potencijal koji je regrutiran u osmansku vojsku da bi bila najjača vojska u svijetu nekoliko stoljeća. Pred naletom te vojske nestalo je Bizantijsko carstvo nakon što su Osmanlije osvojile njihov glavni grad Konstantinopolis, ujedinivši ponovo islamski svijet i čuvajući ga u narednim stoljećima od krstaške najezde i šiijske safavidske države koja, zahvaljujući Osmanskom carstvu, nije prešla granice Iraka.
Na taj način smo objasnili da mongloska invazija nije bila samo i isključivo zlo, već je u tom zlu bilo i mnogo dobra za islam i muslimane.
