Dragan Bursać na gnusan način, i to na we-portalu Al Jazeere Balkans, pokušava da kriminalizuje 7. muslimansku vitešku brigadu ARBiH, pripisujući joj nepostojeći zločin silovanja i ubistva devetogodišnje srpske djevojčice u mjestu Donja Bioča kod Ilijaša. Bursać je ovu laž preuzeo od Snježana Lalovića, osvjedočenog ratniog huškač i lažova sa Srpske radiotelevizije, koji je u produkciji Saveza logoraša RS, 2005. godine uradio dokumentarac o Mirjani Dragičević, devetogodišnjoj djevojčici koju su navodno silovala i ubila trojica pripadnika 7. muslimanske brigade 28. decembra 1992. godine prilikom zauzimanja sela Donja Bioča. U filmu o slučaju navodnog silovanja i ubistva svjedoči majka Radmila, koja je nakon 13 godina od akcije “Koverat”, dakle, 2005. godine, odlučila progovoriti o ovom slučaju. Bez obzira na Lalovićev filmić iz 2005. godine, o ovom slučaju nije se znalo sve dok o poginuloj djevojčici Mirjani Dragičević za web-portal Al Jazeere Balkans nije tekst napisao novinar Dragan Bursać.
28. decembar 1992.
Dvadeset i sedmi je decembar 1992. i vojnici 7. muslimanske brigade 3. korpusa Armije RBiH, osnovane tek sedmicu dana ranije, nalaze se u Visokom. Sutra ujutro, 28. decembra, kreću u akciju, a cilj je deblokada Sarajeva. O čemu razmišljaju tu večer, teško je pretpostaviti, a izvještaji govore da je borcima moral bio na visokoj razini.
Akcija je krenula u ranim jutarnjim satima 28. decembra 1992. Cilj je bila deblokada Sarajeva preko Kralupa, Ahatovića i Sarajevskog polja. Brigada je tada bila pod rukovodstvom Operativne grupe Visoko. Probijaju se srpske linije. Kasnije su srpski mediji snimke mrtvih srpskih vojnika s linija prikazivali kao ubijene srpske civile. Borci su oslobodili selo Gornja Bioča i objekt “Višegrad” i faktički došli na ulaz u Ilijaš, koji se nalazi oko 18 kilometara od Sarajeva i u kojem je u maju i junu 1992. godine – nakon napada Vojske Republike Srpske, hapšenja ili izvođenja iz različitih zatočeničkih objekata – ubijeno oko 200 Bošnjaka.
Međutim, 28. decembra 1992. za pripadnike 7. muslimanske brigade pobjeda se čini izvjesna, a deblokada Sarajeva već im se zrcalila pred očima. Zasigurno ne razmišljaju o silovanju i ubijanju devetogodišnjih srpskih djevojčica.
Ostale jedinice Armije RBiH ne prate njihovo vojno napredovanje, padaju lijevi i desni bok, a špica napada u kojoj se nalazi i nekolicina dobrovoljaca iz stranih zemalja našla se u poluokruženju, odnosno okruženju. Kod Bioče, gdje se zadržavaju nepuna dva sata, našli su se pod teškom vatrom iz svih mogućih smjerova. Veliki je broj ranjenih. Izvlači se dio vojnika, a ranjeni ostaju u džepovima pružati otpor.
Zatim nastaje tišina, bitka je posve završila, deblokada Sarajeva u operaciji poznatoj kao “Koverat” nije uspjela. Međutim, tišinu prekidaju pojedinačni pucnji i kratki rafali. Srpski vojnici zarobljene ranjenike ubijaju po kratkom postupku, što metkom, a što nožem. Tačan broj poginulih nikada nije utvrđen, ali je poznato da je u neuspjeloj akciji bilo riječ o oko 50 ubijenih pripadnika Armije RBiH.
Preživjeli tvrde da nikada nisu imali niti jedan kontakt sa srpskim civilnim stanovništvom, da kuće koje su se nalazile na privremeno zauzetim linijama nisu bile nastanjene i da se akcija i protunapad u Bioči toliko brzo odvijao da nema nikakve šanse da je bilo ko uradio bilo kakav zločin nad civilima. Uz to, i danas potvrđuju kodeks boraca 7. muslimanske brigade koji je nalagao da je bilo kakav zločin prema zarobljenicima i civilima nedozvoljen i da se kažnjava strijeljanjem na licu mjesta. Rušenje kršćanskih bogomolja također je bilo nedozvoljeno, a ako bi se ko na takvo nešto usudio odlučiti, čekala bi ga kazna “kao da je srušio džamiju”.
Srpski mediji su nakon neuspjele akcije propagandno prikazivali snimke gomila ubijenih “Alijinih mudžahedinskih hordi” i isticali svoj vojni uspjeh.
Fikcionalizacije srpskih ratnih huškača i lažova
U to vrijeme na Srpskoj radioteleviziji svoju karijeru započinje mladi novinar koji krajem 1992. godine, po svemu sudeći, sudjeluje u prenošenju fiktivnih vijesti o tome da “u Sarajevu mudžahedini srpskom nejači hrane lavove u Pionirskoj dolini” i da “Mirza Delibašić i Davorin Popović u Sarajevu vode bordele sa zatočenim Srpkinjama”. Ime mu je Snježan Lalović. Rodom je iz Sarajeva. S ocem Mihajlom i majkom Bahrom do rata je živio u sarajevskom naselju Ali‑pašino Polje. Tokom ratnih godina bio je perjanica paljanske televizije. Ovaj se novinar 12. jula 1995. našao u Srebrenici te u svrhu širenja srpskih propagandnih laži čuje se njegov glas kada ispituje prestravljene bošnjačke civile. Ovaj novinar dobitnik je velikog broja priznanja u Srbiji nakon 1995. godine radi svog rada na dokazivanju etničkog čišćenja Srba u BiH.
U dokumentarcu više puta prikazanom na Al Jazeeri Balkans pod naslovom My Own Private War autorice Lidije Zelović iz 2016. godine saznajemo da do današnjeg dana nije promijenio svoja stajališta. Raskrinkan je od svoje bivše kolegice na katarskom svjetskom medijskom brendu kao nepopravljivi sljedbenik medijskog zločina iz 1992. godine – srpske ratnohuškačke propagande koja je imala jednu od ključnih uloga u izazivanju i opravdavanju rata u BiH.
No, malo je poznato da je ovaj ratni huškač i lažov sa Srpske radiotelevizije u produkciji Saveza logoraša RS 2005. godine uradio petnaestominutni film o Mirjani Dragičević, devetogodišnjoj djevojčici koju su navodno silovala i ubila trojica pripadnika Sedme muslimanske brigade 3. korpusa Armije BiH 28. decembra 1992. godine, prilikom zauzimanja sela Donja Bioča.
U filmu o slučaju svjedoči majka Radmila, koja je nakon 13 godina od akcije “Koverat”, dakle, 2005. godine, odlučila progovoriti o ovom slučaju. Majka spominje i da je Mirjanin brat Janko bio prisutan događaju, ali njegovog iskaza nema. Majka tvrdi da se Janko podvukao pod krevet nakon što su u kuću upala trojica vojnika i da ga je pokrilo ćebe. Otac djece se u izjavi majke, a niti u dokumentarcu ne spominje u bilo kojem svojstvu. Bez obzira na Lalovićev film iz 2005. godine, o ovom slučaju slabo se znalo sve dok o poginuloj djevojčici Mirjani Dragičević za web-portal Al Jazeere Balkans tekst nije napisao novinar Dragan Bursać.
O ovom slučaju nema traga ni u srpskim arhivama, a, koliko nam je poznato, Srbi su bili vrlo ažurni u dokumentiranju svega što je moglo mirisati na ratni zločin. Uradili su to uz pomoć i po direktivi Beograda. Srpska politika, naime, naredila je da se pošto-poto mora relativizirati rat u BiH i minimalizirati srpsko učešće u genocidu. Neumitno je to da je nevina djevojčica poginula, ali o navodnom silovanju i ubistvu, osim Lalovićevog filmića i nalaza u njemu, nema dodatne zabilješke.
Teško je vjerovati da srpska propaganda ne bi, da je bilo imalo osnovane sumnje, iskoristila silovanje devetogodišnje djevojčice od muslimanskih boraca. Uostalom, ovakav bi slučaj za srpsku propagandu bio corpus delicti da opravda svoje ratne ciljeve, da potvrdi da je bila u pravu kada je upozoravala na muslimansku prijetnju i izmišljala stotine hiljada mudžahedina koji se, nakon što završe posao u Bosni, spremaju krenuti na Evropu.
Ništa se od toga do sada nije dogodilo, osim što se u dijelu srpskih medija tokom 2012. godine pojavila priča o Mirjani, i to povodom preseljenja njenih posmrtnih ostataka u Sokolac. Majka je tada za medije ponavljala identičan iskaz kao i 2005. godine za Lalovićev dokumentarac. A onda se javio Dragan Bursać tekstom na Al Jazeeri Balkans i iskoristio filmić zloglasnog srpskog ratnog huškača, koji je u dokumentarcu prikazanom na istoj toj Al Jazeeri Balkans raskrinkan kao takav.
Bursać je doslovno preuzeo Lalovićev sadržaj i napravio vrlo emotivnu rekonstrukciju navodnog silovanja i ubistva devetogodišnje djevojčice od muslimanskih boraca. Uradio je to Bursać bez ograde i bez ikakvog objektivnog odmaka, dokumentirajući silovanje i ubistvo nevine djevojčice kao nepobitnu činjenicu i posve istinitu faktografiju. Time se može postići da se ratni put 7. muslimanske brigade etiketira kao krajnje zločinački.
(Saff.ba / Stav.ba)
