Vjerovatno ne postoji veća kazna za ljudsko biće od toga da sopstveno dijete mora ispratiti na posljednji počinak. Takvih kazni tokom opsade Sarajeva od 1992. do 1996. godine, koja je trajala 1.425 dana, Vojska Republike Srpske pod komandom haškog optuženika Ratka Mladića “ispisala“ je na stotine.
Fikret Grabovica, predsjednik Udruženja ubijene djece opkoljenog Sarajeva, jedan je od onih koji ne bježi od toga da javno priča o tome kako je njegova 11-godišnja kćerka Irma ubijena gelerom od granate ispred zgrade dok se igrala. Bilo je to 20. marta 1993. godine.
“Vrlo teško je govoriti o tom danu. Bio je sunčan dan, tada, kao i u ranijim nekim prilikama, nije bilo borbenih dejstava. I kada bi bilo tako, mi roditelji obično bi pustili djecu da nakon dugotrajnih boravaka u podrumima na trenutak izađu da se druže i da se na neki način rasterete boravka u skloništima. Međutim, zločinci su koristili takve prilike i u neposrednoj blizini gdje je moja kćerka bila sa drugim djevojčicama pala je granata i nju je ubio geler. To je na neki način bilo pravilo zločinaca, koji su sa okolnih brda terorisali i ubijali građane Sarajeva, da kada nastane zatišje koriste te momente da ubiju što više nevinih građana“, priča Grabovica za Anadolu Agency (AA).
-Vrijeme ne liječi rane –
Iako je prošlo više od 24 godine, Grabovica veli da izreka koja kaže da “vrijeme liječi sve“, uopšte nije istinita, te da što vrijeme više prolazi to je Irmin odlazak sve teži za njega i njegovu porodicu.
“Kada se radi o najvećem gubitku koji može doživjeti neka osoba, a to je gubitak najdražeg bića, ne postoji ništa na ovom svijetu što može te rane izliječiti. Međutim, postoje neke stvari koje na neki način mogu da olakšaju da te rane zacijele, ali izliječiti nikada. Kako vrijeme prolazi, nama roditeljima to sve teže i teže pada, jer smo svjesni da bi naša djeca danas bila odrasle osobe, imali bi svoje porodice, da bismo mi imali unučad“, kroz suze govori Fikret.
Naglašava da roditelje ubijene djece opkoljenog Sarajeva posebno boli saznanje da još niko nije odgovarao za ubijanje njihove djece, osim po komandnoj odgovornosti Dragomir Milošević i Stanislav Galić.
“Zaista ne razumijemo i nevjerovatno je da nakon 20 godina pravosudne institucije naše države nisu našle za potrebu da kazne one koji su počinili tako stravične zločine. Za zločine koji su se dogodili tokom opsade Sarajeva nema tajni, sve se zna koje su to bile brigade, komandanti brigada, bataljona, artiljerijskih baterija, pa i snajperista koji su ubili veliki broj građana iz snajpera. Naši podaci govore da je svako deseto dijete ubijeno iz snajpera, a znamo da onaj koji ispaljuje smrtonosni hitac tačno zna u koga ga ispaljuje“, kaže Grabovica.
Navodi da je prije godinu i po dana dobio obećanje od Gordane Tadić, tadašnje zamjenice glavnog tužioca u BiH, da će biti prioritet kažnjavanje zločina nad djecom tokom opsade Sarajeva, ali to se još uvijek nije desilo.
