Prije 25.godina, 06.avgusta 1992.godine, započeto je raspuštanje logoraša iz najveće tvornice smrti u Evropi nakon Drugog svjetskog rata, logora Omarska kod Prijedora.
Omarska je zatvorena 21 . augusta 1992., kada je posljednja grupa logoraša prebačena u logor Trnopolje. Pred Haškim tribunalom i Sudom BiH više osoba proglašeno je krivim za zločine počinjene u prijedorskim logorima, među kojima je i Omarska.
Malo je poznato da je jedan od najvećih krvnika iz Omarske, Duško Tadić sin Ostoje Tadića, nosioca partizanske spomenice sa Kozare iz Drugog svjetskog rata.
Dolazivši samoincijativno, Duško Tadić, prijeratni lider mjesnog ogranka Srpske demokratske stranke iz Kozarca, posebno se isticao u zlodjelima počinjenim nad svojim bivšim prijateljima i komšijama. Među najboljim Tadićevim prijateljima bili su: Emir Karabašić, Enver Alić i Jasmin Hrnić, koje je on lično ubio. Emir Karabašić, policajac iz Kozarca, bio je veliki prijatelj Duška Tadića. Bio je na na svim Tadićevim veseljima i tugama, trenirali su zajedno karate. Kada je Tadiću umro otac Ostoja, Emir je bio jedan od onih koji su iznijeli kovčeg iz porodične kuće Tadića. Momak, maloljetnik koji je gledao, kako u subota 20-tog juna 1992.godine, oko 16 sati i 25 minuta, Tadić ubija svog najboljeg prijatelja Emira Karabašića, opisao je da mu je Tadić okretao nož u ustima, polomio prste na nogama i rukama, a kasnije su on i ostali nesretnici tjerani da piju motorno ulje i jedu mrtve golubove.
Tog dana, starac Mehmed Alić je sina Envera morao lično predati zločincu Dušku Tadiću da ga ubije. Enverove zadnje riječi bile su: “Babo, pazi mi na djecu.”
DUŠAN Duško Tadić ušao je u historiju svjetskog pravosuđa kao prvi čovjek osuđen za etničko čišćenje. Haški sud ga je 07. maja 1997. proglasio krivim za progon nesrpskog stanovništva u Potkozarju na rasnim, političkim i vjerskim osnovama i osudio na robiju dugu 20 godina. Izvođenje Tadića na “crnu klupu” i drastična kazna označili su “pravno rođenje” Haškog tribunala, stvorenog da bi progonio odgovorne za najteže ratne zločine poslije Drugog svjetskog rata. Presuda Tadiću obrazložena je na 343 stranice. Sud ga je proglasio krivim za zločin protiv čovječnosti – prebijanje i ubijanje zatočenih civila u logorima Omarska, Keraterm i Trnopolje, za masakr Bošnjaka u Kozarcu. Ti zločini, po ocjeni suda, “izvršeni su u ratnim uslovima, kao dio rasprostranjenog i sistematskog napada na civilno stanovništvo, a u cilju stvaranja velike Srbije”. Suđenje Dušku Tadiću imalo je planetarni publicitet. Tadićeva slika nije silazila sa stranica listova i TV ekrana. Vijest da je on osuđen za CNN bila je vijest godine. Emitovana je na svakih deset minuta. Od trenutka kada je kao prvi osumnjičeni za ratne zločine sa prostora bivše Jugoslavije, uhapšen u Njemačkoj 12. februara 1994.godine, pa do puštanja na slobodu 18. jula 2008.godine, Tadić je iza rešetaka proveo 14 godina, četiri mjeseca i šest dana. Danas živi u Srbiji.
